سی سال کم نیست؛ فاصله میان دو نسل است. از دیدگاه روان شناسی و جامعه شناختی بینش ها و خواسته های دو نسل متفاوت است. و امروزه که سرعت تحولات در تمامی عرصه های زندگی بشری این چنین شتاب دارد، تفاوت بین نسل ها بیش از پیش نمایان است.
این سخنان بنیانگذار انقلاب اسلامی در سال ۵۷ را همه در خاطر داریم:
«سرنوشت هر ملتی به دست خودش است … اما این که محمدرضا سلطان باشد بر این جمعیتی که الان بیشترشان بلکه الا بعض قلیلی از آنها ادراک آن وقت را نکرده اند، چه حقی داشتند ملت در آن زمان سرنوشت ما را در این زمان معین کنند؟! … هر کسی سرنوشتش با خودش است، مگر پدرهای ما ولی ما هستند؟َ!»
خرداد امسال دقیقا سی سال از حکومت رهبر فعلی ایران می گذرد، و بیش از چهل سال از حکومت جمهوری اسلامی. به یقین نسل عوض شده است. ایرانیانی که در همه پرسی جمهوری اسلامی در سال ۵۸ شرکت کرده بودند، در حال حاضر کمتر از ۱۵ درصد جمعیت فعلی ایران را تشکیل می دهند! و این با عقل سلیم سازگار نیست که اکنون همان همه پرسی ملاک و معیار باشد!
آیا هنوز هم وقت آن نرسیده که آقایان بار دیگر حکومت خود را و عملکرد خویش را در انتخاباتی آزاد به همه پرسی و یا رفراندوم بگذارند؟! انتخابات و رفراندومی آزاد و عاری از هر گونه نظارت استصوابی.
در پس این انتخابات و رفراندوم، اگر بیعت مردمی را داشتند، مشمول کلام حضرت علی خواهند بود که فرمود:
«آگاه باشید، قسم به آن خدایی که دانه را شکافت و روح انسانها و حیوانات را خلق کرد، اگر نبود حاضر شدن این حاضرین – کسانی که برای بیعت با حضرت جمع شده بودند – و اگر نبود تمام شدن حجت بر من به واسطه وجود ناصر و یاور، و اگر نبود پیمانی که خدا از علما گرفته که ساکت نمانند و بی تفاوت نباشند بر پری شکم ظالم و گرسنگی مظلوم، هرآینه ریسمان خلافت را بر شانه اش می انداختم.»
و اگر بیعت مردمی را نداشتند، شایسته است این سخنان حضرت را نصب العین خود قرار دهند که:
«حکومت نزد من از آب بینی بز نامطلوب تر است، و از لنگه کفشی پاره بی ارزش تر، و از برگ جویده در دهان ملخی خوارتر، و از استخوان خوکی در دست فرد جذامی پست تر.»
امیدوارم حال که با زبان به پیروی از حضرت علی افتخار می کنیم، در عمل نیز پیرو واقعی آن حضرت باشیم.