علی خامنه‌ای، رهبر حکومت مذهبی ایران، در آخرین دیدار خود با اعضای دولت دوازدهم گفت که تجربۀ دولت روحانی نشان داد که “اعتماد به غرب جواب نمی دهد” چون غرب دشمن جمهوری اسلامی است و حاضر نیست به آن کمک کند.
علی خامنه ای در آخرین دیدار با اعضای دولت حسن روحانی
رهبر جمهوری اسلامی ایران غرب را مجدداً “دشمن” خواند و خطاب به اعضای دولت روحانی تأکید کرد : “دیگران باید از تجربه‌های شما استفاده کنند. یک تجربه را من به خصوص یادداشت کرده‌ام. حرفی است که من مکرر با شما و مردم تکرار کردم. حالا هم همان حرف را تکرار می‌کنم. این تجربه عبارت است از بی اعتمادی به غرب.” خامنه‌ای سپس با اشارۀ تلویحی به وظیفۀ دولت ابراهیم رئیسی تأکید کرد : “آیندگان باید از این تجربۀ [بی اعتمادی به غرب] استفاده کنند.”
رهبر حکومت اسلامی سپس صریحاً گفت که تجربۀ دولت روحانی نشان داد که اعتماد به غرب بی فایده است و جواب نمی دهد. او گفت که “غربی‌ها به [جمهوری اسلامی] کمک نمی‌کنند. هر جا بتوانند ضربه می زنند. جایی که ضربه نمی زنند آنجایی است که امکانش را ندارند.”
علی خامنه‌ای که این سخنان را در آستانۀ روی کار آمدن دولت ابراهیم رئیسی ایراد کرد، عملاً وظایف او را نیز از حالا در زمینۀ سیاست خارجی به ویژه در ارتباط با کشورهای غربی تعیین نمود. به گفتۀ خامنه‌ای : جمهوری اسلامی “مطلقاً نبایستی برنامه های داخلی خود را به همراهی غرب موکول و منوط کند. چون قطعاً شکست می‌خورد.”
وی سپس خطاب به اعضای دولت روحانی و شخص حسن روحانی گفت : “شماها هم هرجایی که کارهایتان را منوط کردید به غرب ناموفق ماندید” و” هرجا شما موضوعات را به توافق با غرب و به مذاکره با غرب و با آمریکا و اینها موکول کردید، آنجا ماندید و نتوانستید پیش بروید.” چون آنان، یعنی غربی‌ها و آمریکایی‌ها، به گفتۀ خامنه‌ای “دشمن اند” و به این عنوان قابل اعتماد نیستند.
رهبر حکومت مذهبی ایران با اشاره به مذاکرات جاری وین برای احیای برجام گفت : “آمریکایی‌ها در همین مذاکرات بر سر موضع عنادآمیز خود محکم ایستادند.” آنان، به گفتۀ خامنه‌ای، نه فقط “تحریم‌ها را برنداشتند و برنمی دارند”، بلکه “شرط هم می‌گذارند” و می خواهند بدون دادن هیچ ضمانتی و با گذاشتن یک جمله در توافق “بهانه‌ای برای دخالت‌های بعدی خود درباره اصل برجام و مسائل موشکی و منطقه‌ای فراهم کنند و اگر ایران حاضر به بحث درباره آنها نشود بگویند توافق را نقض کرده‌اید و [پس] توافق، بی‌توافق.”
ناصر اعتمادی: