حسین جعفری
دیدن عکس های امثال احمدی نژاد، خاوری، رسایی و کوچک زاده و بسیاری از اختلاسگران ریز و درشتی که آن کار دیگر را با پوشش چفیه می کنند باعث داغ ما چفیه بر کمر بسته های دوران جنگ می شود .
بخدا قسم؛ قرار ما با بالایی ها این نبود که پس از جنگ، جنگ را بر سرِ مردم ما اهرم فشار کنند و با چفیه دارمان بزنند. !صلاً تصور هم نمی کردیم که تکه پارچه ای این چنینی همانند چکش عمل کند و ….
چفیه و چفیه به دوشان! 
چفیه در جنگ نشانه بود؛ نشانه ی برادری و همدلی، چفیه پوش ها اگر دعوایی هم داشتند دعوای سبقتِ روی مین رفتن بود نه دعوای رییس تدارکات شدن!!
آن زمان چفیه سفره بود و جا نماز و عرق گیر و در صحنه های خون و آتش! باند زخم می شد و در شبهای تاریک سنگر و اقامه نمازِ شب پشت خاکریزها؛ کار استتار سر برای شناسایی نشدن را ایفا می کرد و … ، هر چه بود چفیه نقشِ تن پوش تقدس را ایفاء نمی کرد.
باور کنید به عنوان کسی که از سال 60 در جنگ بوده ام؛ شهادت می دهم؛ چفیه دکان ریا پروری نبود و ذهن و روح رزمندگان از چنین استفاده ای از چفیه عاری بود.
اما پس از جنگ؛ چفیه برای کسانی تبدیل به نردبان شد، نردبان تظاهر و فخر فروشی نسبت به کسانی که در 8 سال جنگ چفیه بر گردنشان بود و امروز چون ضرورتی نبود کنارش گذاشته بودند تا در کتار مردم باشند نه در برابر آنان!
در زمان جنگ هیچ کس نمی توانست با نصب چفیه بر دوش خود ادعای پیامبری نمایدکه همگان باید از او اطاعت کنند. کسی حق نداشت چون چفیه را بر گردن خود به اهتزار درآورده، داد و بیداد کتد و همگان را به ضدانقلاب بودن متهم نماید
چفیه؛ دستمالِ پاک کردن اشک های شبانه ی رزمندگان به هنگام عبادت و خم شدن در برابر قادر متعال هم بود که باعث می شد تا در برابر هیچکس دیگری جز خدا زانو نزنیم و سر به اطاعت و سجودس نسائیم، اما چفیه ی مدل دهه 80 و 90 ، چفیه تظاهر به دل شکستی و دلبستگی به خداست؛ به گونه ای که نشان می دهد آماده ای تا خم شوی؛ خضوع کنی و آدابِ بندگی بجای آری اما نه در برابر خدا که در برابر ارباب دنیا!
به همین دلیل؛ الان اعتقاد و باوری به این لباس های شهرت و چفیه های مدل جدید نداریم و دستمال کاغذی را برآن ترجیح می دهیم و چفیه به دوش نخواهیم بود زیرا تا وقتی احمدی نژادها و حامیان دور و نزدیکش از چفیه استفاده می کنند کافی است امثال ما همانند آنان رفتار نکنیم و هم لباس شان نشویم!!!