جمهوری اسلامی هیولاست. جمهوری اسلامی اهریمن است. ایران ۱۲ دقیقه ای می تواند کل خاورمیانه و مدیترانه را تسخیر کند. ایران قادر به نابودی اسرائیل است. ایران قادر به نابودی آمریکا است. ایران قادر است یک هفته ای یا دو هفته ای کشورهای عربی را فتح کند و کاری کند که در مدت یک هفته همه عربها ، به جای عربی، فارسی صحبت کنند.
این غول مهار نشدنی است. تحریم تسلیحاتی شورای امنیت سازمان ملل، نظارت ها و محدودیت های بسیار فراتر از “ان. پی. تی” آژانس بین المللی انرژی هسته ای، شدیدترین تحریم های اقتصادی طول تاریخ، خرابکاری دائمی در داخل ایران و انفجارهای مختلف توسط آمریکا و اسرائیل، ترور نظامیان ایران و دانشمندان هسته ای اش، فقدان نیروی هوایی، فقدان نیروی دریایی، کمترین بودجه نظامی منطقه، و غیره و غیره هم قادر به مهار این اهریمن نبوده است.
اگر تا کنون ایران کل خاورمیانه را ۱۲ دقیقه ای تسخیر نکرده، اگر تا کنون عربها را فارس زبان نکرده، اگر تا کنون آمریکا و اسرائیل را نابوده نکرده، همه و همه، ، دو دلیل دارد: اول- حضور نظامی آمریکا در منطقه برای حفاظت از حکومت های مستبد و فاسد منطقه. دوم- خرید ده ها میلیارد دلار تسلیحات جنگی از آمریکا.
اما حقیقت این است که ایران قادر به انجام هیچ یک از آن کارها نبوده و نیست. «این چنین شیری خدا هم نافرید.» پروژه «اهریمن سازی از ایران» برای اهداف خاصی صورت گرفته و می گیرد. «صنعت اسلحه سازی» نیازمند صدها میلیارد دلار است. برای کار کردن این صنعت، باید «اهریمن» ساخت و جنگ به راه انداخت. باید همه کشورها را از این اهریمنی که خودشان می سازند ترساند تا وارد مسابقه تسلیحاتی شده و تا می توانند سلاح های جنگی بخرند.
باید «اهریمن ایران» را ساخت تا بهانه ای برای حضور نظامی آمریکا در خاورمیانه فراهم شود. باید «اهریمن ایران» را ساخت تا برای حضور نظامی در خاورمیانه از کشورهای عرب منطقه صدها میلیون دلار دریافت کرد. باید این مدعا را جا انداخت که اگر آمریکا و تسلیحاتش نباشد، کلیه حکومت های عرب منطقه یک هفته ای توسط «اهریمن ایران» بلعیده خواهند شد.
اگر شما پولش را بدهید، آمریکا با استفاده از تجربه دانالد ریگان که کار اتحاد شوروی را یکسره کرد، کار جمهوری اسلامی را یکسره خواهد کرد و ایران را هم مانند اتحاد شوروی تجزیه خواهد کرد. مدل ریگان علیه اتحاد شوروی، الگو و سرمشق دولت ترامپ برای مقابله با «اهریمن ایران» است.
لطفا برنامه را ببینید و با نقدهای محققانه نشان دهید که شواهد و قرائن مدعیات، صادق و قوی هستند یا نه؟ آیا آن شواهد و قرائن صادق، موید مدعیات و نتیجه گیری ها هستند یا نه؟ بدین ترتیب است که یک گفت و گوی علمی شکل گرفته و فضای عمومی گامی به پیش بر می دارد.