تصویر نزار شقایق دهقان را که برای بار سوم کرونا گرفته نگاه می‌کردم. کام‌مان به اندازه‌ی کافی تلخ هست، دیگر نمی‌خواهم تلخ‌ترش کنم.
تنها می‌خواهم تصویری ثبت کنم از بی‌لیاقتی و ناکارآمدی آدم‌هایی که فقط ادعا کردن و حرف زدن بلدند. وقتی شقایق دهقان در ویدیویی که منتشر کرد سرمی را رو به دوربین نگه داشت و گفت همین سرم ساده هم جایی گیر نمی‌آید، خیلی بی‌راه خواهد بود اگر بگویم مثلاً دارویی به نام «فاویپیراویر» که در همین ترکیه‌ی بغل گوش‌مان مجانی به بیمار داده می‌شود، نسخه‌ی خارجی‌اش را این‌جا باید با صرف چند میلیون تومان خرید.
یادم می‌آید روزهای اول شیوع کرونا، آقایانِ پرحرف و بی‌عمل که فقط بلدند «ستاد مبارزه» با هر چیز زنده و مُرده‌ای تشکیل بدهند و برایش رییس و رعیت و ردیف بودجه در نظر بگیرند هشتگی راه انداختند با این عنوان: «کرونا را شکست می‌دهیم.» کمی که گذشت متوجه شدند موضوع به این سادگی‌ها هم نیست. پس محتوای هشتگ را عوض کردند: «به مدد الهی کرونا را شکست می‌دهیم.» به این شکل باز هم همه‌چیز را به آسمان‌ها حواله کردند اما از آن‌جا هم جوابی نیامد.
چند نفر از هر قشر و شغل باید بمیرند و چند آدم‌حسابی باید از دست بدهیم تا شما دست از ادعا و حرف الکی بردارید و بی‌خیال شوید؟ ما در این دو سال به همه‌ی سازهای شما رقصیدیم. پیش از این هم می‌رقصیدیم. اما کار به جاهای خطرناکی رسیده است. شما که حتی نمی‌توانید یک داروی ساده مانند سرم را تأمین کنید، چرا مدعی صادر کردن واکسن می می‌شوید؟ چرا مدعی مدیریت عالی در زمینه‌ی مهار کرونا می‌شوید؟ چرا لااقل زبان به دهان نمی‌گیرید؟
خیلی از ما مردم رعایت می‌کنیم، اما این شمایید که مراعات نمی‌کنید. فکر و ذکرتان حواشی‌ست: قطع کردن اینترنت، بزرگ‌نمایی مهاجرت یک ورزش‌کار، بزرگ‌نمایی گرفتاری‌های بلاد «دشمن» و… ادعاهای‌تان در هر زمینه‌ای آسمان را سوراخ کرده است. نمی‌توانید سکوت کنید.
آمار کشته‌شدگان هر روز، تصویر دوران بحران‌زده‌‌ی جامعه‌ای فلج است که نشان می‌دهد نه‌تنها بلد نیستید دردی را درمان کنید، بلکه به دردها اضافه هم می‌کنید؛ زخمی که شما با حرف‌ها و کارهای بی‌بنیان‌تان به اعصاب ملت وارد می‌کنید، درد بی‌درمانی‌ست. سکوت کنید و یک گوشه بنشینید تا بیش از این فرو نرفته‌ایم.
دامون قنبرزاده