اهمیت کوروش برای کسانی که قانون اساسی ایالات متحده آمریکا را نوشته‌اند برجسته است
جامعه بین‌المللی هر سال ۱۰ دسامبر را به مناسبت «روز حقوق بشر» جشن می‌گیرد. این روز در سال ۱۹۴۸ میلادی در مجمع عمومی سازمان ملل به عنوان روز جهانی حقوق بشر تصویب شد.
وب‌سایت کمیساریای عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد در این مورد نوشته است که جشن روز حقوق بشر به طور رسمی در سال ۱۹۵۰ و پس از صدور قطعنامه شماره ۴۲۳ توسط مجمع عمومی آغاز شد که در آن از همه کشورها و سازمان‌های بین‌المللی خواسته شد تا ۱۰ دسامبر هر سال را به عنوان روز جهانی حقوق بشر تصویب کنند.
به همین مناسبت بی بی سی عربی در گزارشی به توضیح منشور کوروش و تاریخچه کوروش کبیر پرداخته است.
اعلامیه جهانی حقوق بشر طیف گسترده‌ای از حقوق و آزادی‌های اساسی که همه ما از آنها برخورداریم را تعیین می‌کند. همچنین حقوق همه افراد را در همه جا، بدون تبعیض بر اساس ملیت، محل سکونت، جنسیت، منشأ ملی یا قومی، مذهب، زبان یا هر چیز دیگری تضمین می‌کند.
اگرچه اعلامیه یک سند الزام‌آور نیست، اما الهام‌بخش تدوین بیش از ۶۰ سند حقوق بشر است که در مجموع یک استاندارد بین‌المللی حقوق بشر را تشکیل می‌دهند.
کمیساریای عالی حقوق بشر به‌عنوان مسئول اصلی حقوق بشر در سازمان ملل متحد و دفتر کمیساریای عالی حقوق بشر نقش برجسته‌ای در هماهنگی تلاش‌ها برای برگزاری سالانه روز حقوق بشر دارند. جشن امسال روز حقوق بشر بر «برابری» و ماده ۱ اعلامیه جهانی حقوق بشر تأکید دارد که می‌گوید: «همه انسان‌ها آزاد به دنیا می‌آیند و از نظر حقوق با هم برابرند و دارای عقل و وجدان هستند و باید بر اساس آن اقدام کنند.»
برابری و عدم تبعیض از اصول ریشه‌دار حقوق بشر است و این موضوع شامل پرداختن به همه اشکال تبعیض است که در جوامع ما ریشه دارد.
در این روز از کوروش کبیر یاد می‌کنیم که به گفته پژوهشگران، نویسنده اولین منشور حقوق بشر در جهان است.
منشور کوروش استوانه‌ای گلی است که حدود ۲۶۰۰ سال قدمت دارد و به دستور کوروش، پادشاه ایرانی پس از تصرف شهر بابل در سال ۵۳۹ قبل از میلاد ساخته شد. این استوانه که با کتیبه‌هایی به خط میخی نوشته شده است، آزادی عبادت را در سراسر امپراتوری ایران تشویق می‌کند و به جمعیت آواره اجازه می‌دهد تا به سرزمین‌های خود بازگردند. دایره المعارف بریتانیکا می‌گوید که کوروش کبیر، بین سال‌های ۵۸۰ تا ۵۹۰ پیش از میلاد در ایران کنونی به دنیا آمد و در حدود سال ۵۲۹ پیش از میلاد درگذشت. او بنیان‌گذار امپراتوری هخامنشی بود که از دریای اژه در شرق تا رود سند در غرب را در برمی‌گرفت. او در کتاب مقدس، آزاد کننده یهودیانی است که در بابل اسیر بودند.
مهمترین منبع در مورد زندگی کوروش، مورخ یونانی هرودوت است. این شرح حال بیانگر احترام بالایی است که کوروش نه تنها نزد قومش از پارسیان، بلکه یونانیان و دیگران برای کوروش قائل بودند. ایرانیان او را پدر قوم خود می نامیدند، در حالی که فرمانروایان بعدی هخامنشی از آن احترام ویژه برخوردار نبودند.
نیل مک گرگور، مدیر موزه بریتانیا که استوانه کوروش را نگهداری می کند، سال ۲۰۱۳ در مصاحبه ای در این باره گفت: «اهمیت کوروش برای کسانی که قانون اساسی ایالات متحده آمریکا را نوشته‌اند برجسته است.»
او افزود: «داستان ایران، بخشی از داستان آمریکای معاصر است. این استوانه در سال ۲۰۱۳ از موزه بریتانیا به صورت امانت به ایالات متحده رفتد تا در برخی از موزه های این کشور به نمایش گذاشته شود.»
الگوی حکومتی که کوروش ایجاد کرد، اگرچه منبع الهام فیلسوفان اروپایی و آمریکایی بوده است، اما تنها در قرن هجدهم در ایالات متحده به کار گرفته شد.