در این موزه که نامش نیز “آینده” است (The Museum of the Future) فناوری های پیشرویی مانند نسل های جدید اینترنت، متاورس، هوش مصنوعی، ربات های انسان نما و … محل بازدید و آشنایی مردم و بحث و تبادل اطلاعات متخصصان خواهد بود. از این رو می توان گفت که این موزه به نوعی موتور محرکه آینده پژوهی فناورانه در سطح بین المللی خواهد بود و در حالی که مردم و حتی مسوولان بسیاری از کشورها، حتی تصوری از آینده فناورانه ندارند، مردم امارات، در این موزه آن را لمس خواهند کرد.
عصر ایران ؛ جعفر محمدی – هر چند موزه ها ناظر به گذشته اند اما حکومت تحولگرای امارت دوبی، موزه ای ساخته است که به جای گذشته، بازدید کنندگان را به آینده می برد.
در این موزه که نامش نیز “آینده” است (The Museum of the Future) فناوری های پیشرویی مانند نسل های جدید اینترنت، متاورس، هوش مصنوعی، ربات های انسان نما و … محل بازدید و آشنایی مردم و بحث و تبادل اطلاعات متخصصان خواهد بود. از این رو می توان گفت که این موزه به نوعی موتور محرکه آینده پژوهی فناورانه در سطح بین المللی خواهد بود و در حالی که مردم و حتی مسوولان بسیاری از کشورها، حتی تصوری از آینده فناورانه ندارند، مردم امارات، در این موزه آن را لمس خواهند کرد.
نکته جالب توجه در افتتاح این موزه مدرن و پبشروی علمی در شهر دوبی این است که همزمان با این رویداد، در تهران نیز کلیات طرح موسوم به صیانت در کمیسیون ویژه مجلس شورای اسلامی تصویب شد که در نهایت به محدودسازی دسترسی مردم ایران به اینترنت پرسرعت و آزاد منجر می شود.
چند روز پیش رئیس سازمان مناطق آزاد خبر داده بود که امارات به سرمایه گذاران ایرانی زمین رایگان و تسهیلات برای حضور در امارات می دهد.
به نظر شما چرا ایرانی ها به امارات می روند و اماراتی ها، ایران را که بزرگ تر و سرسبزتر هم هست برای کار و زندگی و تحصیل انتخاب نمی کنند؟!
آیا طرح های انزواگرایانه ای مانند صیانت که از آزادی های سیاسی گرفته تا نان شب مردم را محدود می کند، دافعه ای از داخل نیست تا جاذبه اماراتی ها و ترک ها و کانادایی و … بیشتر عمل کند؟
آیا به وضوح این ها دو لبه یک قیچی نیستند که برخلاف تضاد ظاهری شان، دقیقاً در تعامل با یکدیگر کار می کنند و فقط تقسیم نقش هایشان متفات است؟ آیا مسوولان خودمان عامل راندن جوانان و تحصیل کردگان و متخصصان و کارآفرینان از کشور نیستند؟!
همزمانی افتتاح موزه فناورانه زمان در دوبی که 40 سال قبل یک بیایان بود با تصویب طرح صیانت در ایران که آوازه تمدنی اش تاریخ را درنوردیده است، از تلخکامی های این روزهای ماست و البته مبارک همسایه جنوبی مان باشد درایت دولتمردان شان و آینده نگری قابل تمجیدشان.
کسی که به آینده نگاه کند، آینده را صاحب می شود کسی که پایش در گِل گذشته گیر کرده باشد، عاقبت در آن فرو می رود.
گزارش تصویری موزه آینده همسایه را منتشر می کنیم، شاید نمایندگان و مسوولان به خود آیند و به جای فروماندن در فرمول های کهنه، به جهانی نو فکر کنند که پیش روی ماست و با ادامه وضع فعلی، ساکنان عقب مانده آن خواهیم شد و به راحتی استعمار می شویم.
