کاهش فاحش را هنگامی بیشتر درمی یابیم که با آرای نفر اول 11 دورۀ قبل و مشخصا همین دورۀ پیش در تهران مقایسه کنیم که تازه نرخ مشارکت در تهران 25 درصد بود.
این نکته را هم لحاظ کنیم که در این 44 سال جمعیت تهران مدام زیادتر شده و با این حال رأی نفر اول در چند دوره بالای یک میلیون و در موارد دیگر بین 800 هزار تا یک میلیون نفر بوده است.
مجلس اول؛ فخرالدین حجازی: 1/568/759 رأی
مجلس دوم؛ اکبر هاشمی رفسنجانی: 1/891/264رأی ( رکورد دار آرای مجلس شورای اسلامی)
مجلس سوم؛ اکبر هاشمی رفسنجانی: 1/294/419 رأی
مجلس چهارم؛ سید علی اکبر حسینی: 937/302 رأی
مجلس پنجم؛ علی اکبرناطق نوری: 879/893 رأی
مجلس ششم؛ محمد رضا خاتمی: 1/226/418 رأی (بعد از ابطال 700 هزار رأی آرای تهران)
مجلس هفتم؛ غلام‌علی حداد عادل: 882/276 رأی
مجلس هشتم؛ غلام‌علی حداد عادل:864/230 رأی
مجلس نهم؛ غلام‌علی حداد عادل: 1/338/889 رأی
مجلس دهم؛ محمد رضا عارف: 1/608/926 رأی
مجلس یازدهم؛ محمد باقر قالیباف: 1/265/287
و سرانجام سید محمود نبویان در مجلس دوازدهم با 597/770 رأی
با این پیشینه آیا نخستین و طبیعی ترین پرسش نباید این باشد که واقعاً چه اتفاقی افتاده است که نماینده اول تهران کنونی با 12 میلیون جمعیت (از این تعداد: 7 میلیون و 755 هزار نفر واجد شرایط) با این میزان رأی روانۀ خانۀ ملت می‌شود که کمتر از 10 درصد شمار واجدین شرایط است. به بیان دیگر در تهران 4 میلیونی سال 58 رای نفر اول چقدر بود و در تهران 12 میلیونی کنونی چه قدر؟
چرا با سال 58 مقایسه کنیم؟ با سال 98 و همین چهار سال قبل که کرونا هم بود و در ردیف قبل آمد و جالب این که رای خود آقای قالیباف هم به شدت افت کرده که جای دیگر باید به آن پرداخته شود.
و چرا با قالیباف؟ از رای نفر سی ام انتخابات 98 هم کمتر است چون محمود نبویان در حالی با کسب ۵۹۷ هزار و ۷۷۰ رای جایگاه نخست را کسب کرده که در انتخابات سال ۱۳۹۸، عزت‌الله اکبری تالارپشتی با کسب ۶۴۲ هزار رای در میان نامزدهای راه یافته به مجلس از حوزه انتخابیه تهران سی‌ام شده بود.