سیدمصطفی تاجزاده در تلگرام نوشت: سه ناترازی و دو تحریم
دور از واقعیت و گمراه‌کننده است که کسی بخواهد اوضاع ایران را در سال‌های ۱۳۴۲-۱۳۵۷ تحلیل کند، اما نقش محمدرضا شاه را نادیده بگیرد
جامعه ما از مشکلات متعدد و مزمن و ناترازی‌های گوناگونی رنج می برد. منشاء اغلب آن‌ها در تحلیل نهایی به سه ناترازی بزرگ برمی‌گردد.
مهم‌ترین ناترازی “ساختاری” است یعنی “عدم توازن قدرت با مسئولیت در راس نظام”.
ناترازی دوم “ناترازی تعهدات فرامرزی با توان ملی” است. منظورم “عدم توازن راهبردها، مطالبات و تعهدات بین‌المللی و به‌ویژه منطقه‌ای ایران با توان ملی و واقعیات صحنه جهانی” است.
ناترازی سوم “عدم توازن اجبارات فقهی با مقتضیات جامعه مدنی” است.
تاکید بر “اسلام مناسکی” و ظواهر دین، دستاوردسازی حاکمیت است برای تحت‌الشعاع قراردادن شکست نظام در دستیابی به عدالت و توسعه و رفاه عمومی ازیک‌سو و گسترش روزافزون فقر و فساد و فاصله طبقاتی ازسوی‌دیگر.
اگر دو ناترازی دوم و سوم هرچه سریع‌تر برطرف نشوند، نه‌فقط ما همچنان شاهد رشد نارضایتی، ناامیدی و ناهنجاری در جامعه و خروج سرمایه‌های مادی و معنوی از کشور یا هدررفت آن‌ها خواهیم بود، بلکه دست‌زدن به اصلاحات اقتصادی می‌تواند به تکرار حوادثی مشابه آبان ۹۸ بیانجامد و سکنگبین بر صفرا بیفزاید.
هر تحلیل سیاسی کلانی از اوضاع کشور، بدون آنکه رفتار و گفتار آیت‌الله خامنه‌ای را در کانون توجه خود قرار دهد، به همان اندازه دور از واقعیت و گمراه‌کننده است که کسی بخواهد اوضاع ایران را در سال‌های ۱۳۴۲-۱۳۵۷ تحلیل کند، اما نقش محمدرضا شاه را نادیده بگیرد.
آیت‌الله خمینی: جمهوری اسلامی باید هرنوع حمایت سیاسی و تبلیغاتی از فلسطینی‌ها به‌عمل آورد. اما یادتان باشد که موضوع فلسطین اولاً مسئله‌ای فلسطینی است. ثانیاً عربی و ثالثاً اسلامی است. به باور من فلسطین مسئله‌ای انسانی هم هست.
می‌دانیم که دلیل اعزام نیرو به سوریه حفظ بشار اسد در راس حکومت بود. به نظر رهبر اگر دمشق سقوط می‌کرد، نوبت تهران می‌شد. بنابراین تصمیم گرفت اسد را “به‌هرقیمت” نگه دارد تا آمریکا و متحدانش سراغ جمهوری اسلامی نیایند و نظام بماند.
به نظر من تصمیم سخت و راهگشا، ترازکردن سه ناترازی خطرناکی است که دین و دنیای ملت ایران را گروگان گرفته است.
تا طرفین این سه ناترازی به تعادل و توازن نرسند، امور سامان نمی‌یابند، مشکلات حل نمی‌شوند و امید برنمی‌گردد.
پیش‌شرط این توازن‌سازی آن است که حاکمیت با تصحیح خطاهای خود و تلاش برای جبران آن‌ها، به دو تحریم قهر اکثریت ملت و تحریم‌های اقتصادی پایان دهد، در غیر اینصورت ممکن است ناگهان خیلی زود دیر شود.