حسین رونقی، فعال سیاسی، تصویری از خود با لب‌های دوخته منتشر کرده است. او پیشتر در ویدیویی اعلام کرد که یکشنبه در اعتراض «به جنایات جمهوری اسلامی» با «لب‌های دوخته» به دادگاه انقلاب می‌رود و گفت: «من را باید بکشید، من عقب نمی‌کشم. نه به سکوت تن می‌دهم، نه ظلم را می‌پذیرم»
ساعاتی پس از این پیام حسین رونقی، برادر او، حسن رونقی، در شبکهٔ اجتماعی ایکس نوشت: «ظاهراً مأموران امنیتی حسین را بازداشت کرده و از دادگاه انقلاب خارج کرده‌اند.»
فیلم زیر: شاید تلنگری باشد…
الوعده وفا. گذشته از جان باید بگذشت از طوفان‌ها…
در مقابل دیکتاتوری و استبداد حاکم لبم را می‌دوزم چرا که با آنان حرفی ندارم جز یک کلام: «نه». زمان سخن نیست، زمان عمل است، به نشانه اعتراض به عملکرد اشغالگران این سرزمین، به نشانه اعتراض به فقر، به اعدام، به سرکوب زنان و زندانی کردن مردم، و به هر شکلی از ستم که در این کشور توسط جمهوری اسلامی حاکم شده است. به نشانه اعتراض به دولت فریب و ریا که از ثروث مردم می‌دزد و خرج زیاده‌خواهی های خود می‌کند، به نشانه اعتراض به قوه قضاییه ای که کانون بی‌عدالتی، ظلم و حق‌کشی شده است. و چون سلاحی برای خفه کردن مخالفان و منتقدان در دستان دستگاه‌های امنیتی عمل می‌کند.
نه به سکوت تن میدم، نه ظلم رو می‌پذیرم، نه از رویارویی با این نیروهای ستمکار ترس به دلم راه میدم و نه از ایران میرم؛ با قلبم ایران و مردمش رو دوست دارم و با جان و وجودم مقاومت و مبارزه می‌کنم و از شما هم خواهش می‌کنم بدانید که باید در مقابل این ظالمان بایستیم، هر کسی به اندازه ای که می‌تواند باید کاری کند، بی‌تفاوت نباشد، فکر نکنیم اگر سرمان را به زیر بیندازیم و مشغول زندگی‌مان باشیم در امان خواهیم بود، همه زندگی در رفاه و امنیت را دوست داریم اما با جمهوری اسلامی شدنی نیست. مسئولیت این سرزمین با ماست و برای آزادی، ایران و آینده کودکانمان باید کنار هم بجنگیم. در ادامه راه کیانوش و جان‌باختگان راه وطن و برای آزادی زندانیان سیاسی-عقیدتی.
شما تنها می‌توانید ما را بکشید، با گلوله، با باتون یا با چوبه دار، یا در زندان‌ها به اسارت نگه دارید اما نمی‌توانید ما را سرسپرده و برده خود کنید، آنچنان که ماه‌منیر شجاع در مراسم کیان گفت: «می‌جنگیم، می‌میریم ایران رو پس می‌گیریم.»
و آنگونه که کیانوش گفت: ««الوعده وفا. هیچ کس نباید به خاطر بیان عقایدش زندانی شود. اعتراض حق هر شهروند ایرانی‌ست. ما برای عشق به زندگی جان داده و می‌دهیم، و نه مرگ. آرزومندم روزی ایرانیان بیدار و بر بردگی چیره شوند. پاینده ایران».
من مرغ طوفانم نیندیشم ز طوفان
موجم، نه آن موجی که از دریا گریزد