ملت هایی که به سوی ترقی گام بر میدارند و رژیم هایی که ملت خود را دچار نگون بختی می سازند

تنها، سازمان های ترور فلسطینی هستند که به تلاش نافرجام برای به خطر انداختن امنیت اسرائیل ادامه می دهند و همزمان، حکومت اسلامی ایران است که جگر خود را از خشم به دندان می کشد و از خود می پرسد چگونه است که آن کینه توزانِ سیه دل، قول داده بودند که اسرائیل به زودی نابود خواهد شد، و اکنون خودشان هستند که در آستانه فروپاشی و نابودی قرار گرفته اند.

* * *

در سالی که گذشت، اسرائیل به تلاش گسترده برای جلوگیری از استقرار دائم سپاه قدس و دیگر نیروهای وابسته به رژیم ایران در سوریه ادامه داد و در این راه دستاوردهای داشت، ولی خطر هنوز برطرف نشده است و تلاش ها باید ادامه یابد.

از دیدگاه مقامات اسرائیلی، از گسترۀ فعالیت نظامی رژیم ایران در سوریه کاسته شده و ضرباتی که اسرائیل به تاسیسات این نیرو وارد آورده و همچنین عدم حمایت دولت روسیه از نیت ها و نقشه های رژیم ایران در سوریه، و ابراز قاطعیت اسرائیل و ایالات متحده برای جلوگیری از ماندن نیروهای ایرانی در آن کشور، آینده نظامیان ایرانی در سوریه را در هاله ای از ابهام فرو برده است.

خروج ایالات متحده از برجام، یکی از خواسته ها و هدف های اصلی سیاست خارجی اسرائیل بود که بالاخره به واقعیت پیوست.

نتانیاهو از هنگامی که توافق نامه اتمی موسوم به برجام در دست تدوین بود، فریاد برآورد که این توافق کافی نیست و خطر اتمی شدن رژیم ایران را برطرف نمی کند.

اسرائیل در آن هنگام بر این باور بود که تحریم های اقتصادی بین المللی، موجب وارد آمدن آسیب جدی به اقتصاد ایران گردیده و اگر خامنه ای دستور “نرمش قهرمانانه” صادر کرد، علامت آن بود که وضع حکومت بسیار خراب بوده که به چنین گذشت باورنکردنی روی آورده است.

دولت پرزیدنت ترامپ نیز به همین ارزیابی رسید و برجام را ترک گفت و رژیم ایران اکنون برای امضای توافقی زیر فشار است که توان تولید بمب هسته ای را برای همیشه از آن حکومت سلب کند.

این، گرچه یک اقدام مستقل پرزیدنت ترامپ بود، ولی از نقش اسرائیل در اجرای آن نمی توان غافل بود.

بی تردید، واشنگتن با هماهنگی تنگاتنگ با اسرائیل بود که به این اقدام دست زد. بنابراین، خروج آمریکا از برجام را می توان یک دستاورد بین المللی اسرائیل نیز تلقی کرد.

* * *

در سالی که پشت سر می گذاریم، مناسبات اسرائیل با حکومت روسیه نیز بسیار تقویت گردید و دولت مسکو دست ارتش اسرائیل را برای وارد آوردن ضربات دردناک بر حضور نظامی رژیم ایران در سوریه باز گذاشت و دیدارهای مهم ی بین رهبران دو کشور و مقامات ارشد آن ها در این رابطه، در اورشلیم و مسکو انجام گرفت.

برای طراحان سیاست خارجی روسیه، بسیار روشن است که کشورشان به منظور بهبود موقعیت بین المللی خود، به اسرائیل نیاز بسیار دارد و باید نسبت به خواسته های این کشور گوش شنوا داشته باشد.

روسیه، همانند حکومت اسلامی ایران و تا حدی همانند ترکیه، با تحریم های آمریکای و حتی اروپایی روبرو می باشد و به دوستی و همکاری با اسرائیل، به عنوان کشوری که موقعیتی استواری در واشنگتن دارد، و می تواند برخی درهای بسته را به روی م مسکو بگشاید، نیازمند است.

مناسبات امیرنشین های عرب در حوزه خلیج فارس با اسرائیل مرتبا رو به بهبود و گستردگی می رود.

گرچه هنوز نمی توان به افشاگری درباره ابعاد این همکاری های محرمانه پرداخت، ولی با قاطعیت می توان گفت که امروز تنها عربستان سعودی نیست که یک رشته همکاری های پنهان در امور مختلف را با اسرائیل برقرار ساخته است – و تنها قطر نیست که روابط بازرگانی و امور دیگر بین دو کشور رو به گسترش می رود.

بلکه، اکنون از امارات عربی متحده و حتی بحرین سخن می رود که آن ها نیز به سوی اسرائیل روی آورده اند که یکی از علل اصلی آن، هراسشان از سلطه گری رژیم ایران است که می خواهد برجهان اسلامی آقایی کند و برای این منظور می کوشد رژیم های کنونی کشورهای عرب را براندازد.

* * *

در سالی که گذشت، انزوای رهبران فلسطینی افزایش یافت.

آن ها که روزگاری از حمایت بسیاری از کشورهای جهان برخوردار بودند، و به ویژه زیر بال حمایت ممالک عربی قرار داشتند، امروز خود را بسیار تنها احساس می کنند.

این واقعیت به علت آن است که دنیا از سرکشی و خشونت و ترور دور شده و ادامه مبارزه مسلحانه از جانب فلسطینیان، و کشتن شهروندان اسرائیلی، نه تنها به پیشبرد هدف آن ها کمکی نمی کند، بلکه باعث انزوای هرچه بیشتر آنان می گردد.

امروز فلسطینی ها با بزرگترین تفرقه و تجزیه روبرو هستند.

حکومت خودگردان فلسطینی، تنها بر کرانه غربی تسلط نسبی دارد و حاکمیت نوار غزه را حماس در دست خود قبضه کرده و همه تلاش ها برای ایجاد آشتی بین این دو جناح، نافرجام مانده و فلسطینیان را به حضیض ذلت و محنت کشانده است.

امروز فلسطینیان هیچ رهبر واقعی ندارند و هیچ گروهی نیست که آن ها را به سوی صلح با اسرائیل رهنمون گردد.

آن ها با ایالات متحده نیز در افتاده اند و دولت واشنگتن هم در مقابل، اعطای کمک های مالی به آنان را قطع کرده است و کشورهای دیگر نیز التهابی برای افزایش کمک به آن ها نشان نمی دهند.

* * *

یکی از دستاوردهای بزرگ بین المللی اسرائیل، در سالی که پشت سر می گذاریم، انتقال سفارتخانه ایالات متحده به اورشلیم بود.

دولت واشنگتن این شهر باستانی را که سه هزار سال پیش توسط حضرت داود برپا شد، به عنوان پایتخت جاودان اسرائیل به رسمیت شناخت و اعلام داشت که به این ترتیب، جدل فلسطینیان را برای آن که بر شرق اورشلیم مسلط گردند و این شهر باستانی را دوباره تجریه کنند، منتفی می کند.

در این سال، ضربه دیگری نیز به زیاده خواهان فلسطینی وارد آمد و آن، قطع کمک های مالی ایالات متحده به یک نهاد سازمان ملل به نام اختصاری “اونرا” بود که با گذشت هفتاد سال از جنگ اعراب علیه اسرائیل، هنوز به افرادی که “آواره فلسطینی” نامیده می شوند، کمک مالی اعطا می کند و نمی گذارد که آنان اسکان یابند و زندگی شرافتمندانه ای داشته باشند.

* * *

در سالی که گذشت، اسرائیل در زمینه ایجاد امکانات شغلی، به دستاوردهای بزرگ رسید.

اکنون نه تنها بیکاری در کشور به حداقل رسیده، بلکه نیاز به آوردن کارگران خارجی روز به روز بیشتر می شود.

در زمینه آموزش و فرهنگ نیز، اسرائیل در سال گذشته دستاوردهای خوبی داشته است.

پیروزی اسرائیل در مسابقه بهترین ترانه سال که توسط یوروویژن برگزار گردید و این واقعیت که مسابقه آینده، با شرکت هنرمندان ده ها کشور جهان در اسرائیل برگزار خواهد شد، می تواند یک رویداد خرسند کننده هنری باشد.

در آخرین نظر سنجی که در آستانه نوروز یهودیان برگزار گردید ۸۹ درصد از پرسش شوندگان گفته اند که از زندگی در اسرائیل و از وضع و موقعیت خود بسیار راضی هستند.

* * *

حالا بروند آن دهان ناپاکانی که از نابودی اسرائیل سخن می گفتند، جگر خود را از خشم به دندان بکشند و از خود بپرسند که چگونه شد که خود آنان در مسیر فروپاشی قرار گرفته اند و آرزوی نابودیِ اسرائیلِ شکوفا را به گور می برند؟

اسرائیل با خرسندی می بیند که در تقویت توان دفاعی خود و همچنین در دنیای علوم و تکنولوژی دارای دستاوردهای چشمگیری بوده است.

در یک جامعه باز، در سرزمینی که همگان از آزادی بیان و تامین شغلی و شرافت انسانی برخوردار هستند، در کشوری که از مردمسالاری واقعی برخوردار است و رهبران آن باید به مردم حساب پس بدهند و هر چهار سال یکبار در انتخابات آزاد و نامحدود، در معرض قضاوت دوباره مردم قرار گیرند، به سوی پیشرفت گام بر می دارد – و در مقابل، حکومتی که گروهی بر آن مسلط شده اند که خود را نماینده الله روی زمین می دانند و همه حقوق اساسی را از مردم می گیرند و انتخابات نمایشی برگزار می کنند و حکومتشان را مادام العمر می دانند، بی آن که واجب بدانند به مردم خود حساب پس بدهند، عقب ماندگی و فقر و تن فروشی و فرزند فروشی و شرافت فروشی و کلیه فروشی رونق می گیرد و مردمان به ذلت و نگون بختی دچار می گردند.