شک و تردیدی نباید داشت که روزی نیز سلطه روحانیت برهبری ولایت در کشور ما به پایان رسد. این یک پیش بینی پیامبرانه نیست بلکه یک ضرورت تاریخی ست. در دوران مدرن هم شاهد فروریزی حکومتهای ایدئولوژیک در اروپای شرقی، یکی پس از دیگری، از جمله اتحاد جماهیر شوروی هم بوده ایم. کشور چین بقای خود را از طریق دور شدن از ایدئولوژی و تطبیق با نظام داد و ستد جهانی، تبدیل بیک قدرت جهانی کرده است. بی جهت نیست که آیت الله مقدسی همچون مصباح یزدی، نگرانی خود را از آینده دین چنین بیان میکند:
الان بعضی به این فکر هستند که دین را رفراندم کنند. اگر مردم رأی دادند که نیازی به ولایت فقیه نیست!. الان اوضاع و شبهات این است. برای رفع این مشکلات باید درمبانی حقوقی کار کرد که چه نیاز است همه چیز رابه رفراندم بگذاریم. این اوضاع فعلی است و برای این مسائل باید آماده شد. اگر آماده نشویم باید فاتحه دین را خواند(انتخاب 18 آبان 97).
آری، باید فاتحه دین را خواند. زیرا که آنچه که سرانجام نقطه پایان را بر حکومت دین در کشور ما میگذارد، روشنایی و بینایی جمع است زمانیکه دین بعنوان ملجاء و پناهگاه از دین بعنوان قدرت سلطه جو در ذهن جامعه از یکدیگر متمایز شود و نیز این فهم که جایگاه دین خانه و کاشانه است نه بارگاه قدرت، تاریکی پایان و بینایی و دانایی چیره خواهند یافت و جمع از خرافات و خرافه پرستی دست شوید. ایمان به اصل و اصول را بر اجرای فروع ترجیح دهد. اولی بآزاد سازی جامعه انجامد و دومی به اسارت و بندگی.
نیازی بگفتن نیست که تغییرات از این نوع طولانی ست بلحاظ زمانی. کار امروز و فردا نیست. دو چیز این سرنوشت محتوم دین را تسریع خواهد کرد. هر چه حکومت دین طولانی تر شود تجربه آن تلخ تر گردد. جمع دیگر مجبور نیست از طریق استدلال های انتزاعی از خلسه دین بهوش آید. امروز بیش از همیشه، دین ماهیت شر زا و ستم پیشه خود را روشن ساخته است. هر جا که دین است خون است و خونریزی. قهر است و خشونت، تخریب است و ویرانی. قهر و خشونت دینی، دوست و دشمن، کوچک و بزرگ، پیرو جوان و یا زن و مرد نمی شناسد. مذهبی خون ریزد تا آخرین قطره خون خویش. اینست جهاد و شهادت.
فاتحه دین را باید خواند. چرا که در دین، شهادت یعنی سعادت نهائی و یا زندگی ابدی که در نابودی ست و در هیچ انگاری. چه تعجب اگر آخوند خداوند خامنه ای پس از چهل سال حکومت، بگوید: اگر روحیه جهاد و شهادت گسترش یابد، گرایش به شرق و غرب، و کفر و الحاد رخت برخواهد بست(14/8/97). شتر در خواب بیند پنبه دانه. چه زمانیکه جمع از رخوت و نشئه دین بهوش آید، بر علیه خشونت دینی، برعلیه بیرحمی و شقاوت ، بر علیه تخریب و ویرانی، کشتار و خونریزی، بر علیه فساد و انحطاط، غارت و چپاولگری برخاسته از دین برخیزد، خود و پیرامون خویش را دگرگون سازد. اگر در هیچ یک از کشورهای اسلامی هرگز جمعی بر علیه کشتار و سلاخی مسلمان علیه مسلمان بر نخواسته است و عملیات انتحاری و جنگ و خونریزی های محلی را محکوم نکرده است، بجرات میتوان گفت که هنوز به واقعیت جهاد و شهادت و پوچی آن بینا نشده اند.
بهمین دلیل نیز هنوز بر آن باورند که اجرای فروع و احکام دینی لازمه ی رستگاری ست. اما زمانی که جمع بینا شود به عدم نیاز خداوند به سجده و رکوع و ذکر دائمی، ستایش کند نه خدائی را که نیازمند حمد است و تسلیم و اطاعت و بندگی، بلکه خدائی که صلح و آشتی جوید نه جهاد و شهادت و خونریزی. آنزمان شتاب است بسوی آزادی و برقراری یک حکومت انسانی، بنام انسان برای انسان. حکومت سیاسی، دون شان دین است و ذات الهی. در برابر حکومت تاریکی و الهی، همیشه یک جنبش روشنگری بمنصه ظهور رسیده است، جنبشی بر اساس نفی دین و قدرت، نفی مرگ و تاریکی، نفی خشونت و انتقام ستانی که خوشآمد گوید به زندگی بعنوان چیزی خوب و دوست داشتنی.
فیروز نجومی
Firoz Nodjomi
fmonjem@gmail.com
https://firoznodjomi.blogspot.com/