به گزارش روزنامه «شرق»: هرچند ایران در آسیا جزء پیش‌قراولان اعطای مجوز عمل جراحی تغییر جنسیت برای افراد ترنس‌سکشوال بود، اما به علت عدم آگاهی‌رسانی صحیح هنوز آنها را منحرف یا بیمار می‌خوانند، فعالان حقوق آنها به هیچ عنوان در تلویزیون جایی ندارند و فیلم‌های کمی هم درباره‌شان ساخته می‌شود.
شرق ادامه می دهد: «با آنکه اولین نفرشان [از میان ترانس سکشوال ها] که جسارت صحبت‌کردن درباره جنسیتش را داشت، حکم جراحی و زندگی معمولی را از دست امام خمینی گرفت، اما هنوز که هنوز است آنها به خاطر فشارهای اجتماعی ترجیح می‌دهند در خفا زندگی کنند و ترس‌ها و تنهایی‌شان را بین خودشان نگه دارند. بعضی از آنها آن‌قدر از قضاوت جامعه و زدن انگ «انحراف» وحشت دارند که تا ابد با دو شخصیت زندگی می‌کنند و هویت جنسی‌شان را حتی برای خودشان هم انکار می‌کنند.»
لازم به ذکر است علیرغم تصویری که از قانون موجود در مورد اجازه عمل جراحی تغییر جنسیت در جمهوری اسلامی داده شده و این اقدام خمینی یعنی اعطای مجوز را به عنوان یک اقدام انسان دوستانه جا زده شده، واقعیت این است که هدف حکومت مذهبی از این کار به اصطلاح «اصلاح» جامعه است. به این معنی که افراد ترنس سکشوال را به همان حالتی که هستند غیرطبیعی و غیرمجاز به حساب می آورد، و از طریف عمل جراحی می خواهد جامعه را از وجود آن ها پاک کند. این نگاه، فرق چندانی با سرکوب آشکار ترنس سکشوال ها و تلاش برای حذف فیزیکی آن ها توسط رژیم های فاشیستی ندارد.
نکته قابل توجه دیگری که در گزارش شرق وجود دارد، نام یک انجمن حمایتی از ترانس سکشوال ها است که خود این نام به اندازه کافی تحقیر کننده و سرکوب کننده است: «انجمن حمایت از بیماران ملال جنسیتی ایران»!
یکی از گردانندگان این انجمن با این نام گذاری موافق نیست و در مصاحبه با خبرنگار شرق می گوید: ما با یک بیماری روبرو نیستیم و این اسم باید تغییر کند.
او ادامه می دهد: در اصل موضوع جنسیت یک طیف است. در ایران بر اساس قانون می‌گویند زن و مرد هست و جنس دیگری را قبول ندارند. دین درخصوص جنسیت چیزی نگفته اما در علم می‌گویند نه زنِ زن داریم و نه مردِ مرد. همه افراد تلفیقی از این دو هستند. افرادی ممکن است جنسیتشان در آن بخشی قرار گیرد که با جنسی که در آن به دنیا آمده‌‌اند، دچار تعارض باشد و مایل هستند به لحاظ هویت، نقش و ظاهر، مطابق با جنسیتی باشند که از خود می‌شناسند و به آن باور دارند و این‌گونه در جامعه معرفی و پذیرفته شوند.
گروه هدف ما ترنس‌سکشوال‌ها هستند. حتی افراد ترنس‌سکشوال هم باید به لحاظ حقوق اولیه انسانی آزاد و برخوردار باشند. در اینکه انتخاب کنند عمل جراحی شوند یا نه…. طبیعتا اینها را به زور و اجبار به سمت عمل جراحی سوق‌دادن قبل از آنکه آنها را به‌عنوان یک انسان دارای حق انتخاب به رسمیت شناخته و محترم بشماریم، غیراخلاقی و غیرانسانی است.
شاید در کل ۱۰ سال گذشته پنج تا شش هزار نفر مجوز عمل جراحی گرفته باشند. مثلا پزشکی قانونی فقط کسانی را در آمار خودش دارد که عمل جراحی کرده باشند. آمارهای جهانی هم جمعیت‌های متفاوتی نشان می‌دهد. طبق یکی از این مطالعات در هر صد هزار نفر، ۳۰ نفر ترنس هستند که با احتساب جمعیت ۸۰ میلیونی ایران تعداد ترنس‌سکشوال‌ها در کشور ما چیزی حدود ۲۴ هزار نفر تخمین زده می‌شود.