محمد نوری زاد: کاش جناب سروش، به پرسه های حافظ و مثنوی اش می پرداخت و به وادی سیاست پای نمی نهاد.
آن خمینی را که جناب سروش بر شاه و همگان برتری می دهد، و سواد و استقبال و تشییع باشکوه او را برای این برتری دلیل می آورد، حکایت هندوانه ی در بسته ای است که مردمان ایران از داخلش خبر نداشتند.
باید جناب سروش، کیفیت برتری خمینی را از هزار هزار مادران و همسران و دخترانی بپرسد که عزیزان زندانی شان با چهار خط نوشته ی خمینی به سینه ی دیوار سپرده شدند! و از میلیون ها کشته و مجروح و اسیر و آواره ای بپرسد که بضرب اراده ی خودخواهانه ی خمینی، و در جنگی هشت ساله و ابلهانه، نابود شدند!
اطوار خمینی را باید در جمال جلادی چون خلخالی به تفسیر نشست! اگر من – محمد نوری زاد – می خواستم از میان خمینی، و نابخردان و دزدان و آدمکشان، یکی را برگزینم، حتماً این دومی ها را برمی گزیدم!
چرا که نابکاران و آدمکشان، هرگز خود را نماینده ی خدا نمی دانند. و حال آنکه جناب خمینی، خود را کمتر از خود خدا نمی دانست! خدا کی و کجا آدم می کشد و نسل ها را می روبد و بازای اینهمه آدمکشی و ویرانی، به احدی پاسخ نمی گوید؟