سال ١۴٠٠ در حالی به پایان خود نزدیک می‌شود که علیرغم وعده‌های امیدوارکننده‌ای که به مناسبت تغییر دولت و یکدست شدن حکمرانان داده شده بود، از حرکت به سوی عدالت هنوز خبری نیست و گرانی‌ها همچنان سیر صعودی را طی می‌کنند.
در چنین شرایطی این سؤال مطرح می‌شود که مشکل در کجاست؟ پاسخ روشن به این سؤال اینست که مسئولان با استقرار در صندلی‌های حکمرانی به این واقعیت پی برده‌اند که عالم شعار دادن با عالم واقعیت و عمل تفاوت زیادی دارد.
ما وقتی مانع بنیاد مستضعفان برای پس گرفتن اموال به تاراج رفته توسط دانه‌درشت‌ها می‌شویم و خانه‌های ١٨٠٠ مترمربعی و بزرگ‌تر از اینها را در بهترین نقاط شمال تهران به ثمن بخس در اختیار نورچشمی‌ها قرار می‌دهیم و متهمان ٨ هزار میلیاردی (قالیباف و شرکا) را در بالاترین جایگاه‌ها می‌نشانیم، هر قدر هم فرمان صادر کنیم و قانون بگذرانیم و به حضرت عباس قسم بخوریم که مردمی هستیم و می‌خواهیم عدالت برقرار کنیم، مردم باور نخواهند کرد.