افشاگری یا سرگرم کردن مردم؟ مجتبی واحدی

حقیقت آنست که گمان‌می کنم دو جناح حکومتی، به اقدامات تبلیغاتی نظیر کشف یکباره ویلای فیروزآبادی و ساختمان خاتمی، نیاز دارند. گوش و چشم مردم هم‌به تعدد چنین‌اخباری نیاز دارد تا ماجراهای بزرگتر در حاشیه قرار گیرد.‌کاری به مفاسد سی سال گذشته ندارم. فقط در همین دوسال، سوء‌استفاده کلان رئیس قوه قضائیه از حسابهای شصت و سه گانه، بریز و بپاش قالیباف از طریق واگذاری املاک‌نجومی و حقوق های چند ده میلیونی برخی مدیران دولت روحانی، هر یک‌به تنهایی می توانست موجب عصیان عمومی شود. اما هر بار ، مهارت روحانی و حامیانش در طرح شعاری فریب کارانه یا افشاگری دهان پرکن توسط مخالفان‌ظاهری – ودر واقع شرکای حکومتی او- اذهان‌را به طرف سوژه های کم اهمیت تر برده و موضوعات مهم را به حاشیه رانده است.

اکنون دیگر نه تنها کسی از سرنوشت پرونده سه هزار میلیارد تومانی مربوط به دوره احمدی نژاد – پرونده موسوم به ” کش ندهید” – سخن نمی گوید بلکه اطلاع رسانی تبلیغاتی حسن روحانی در مورد فرار مالیاتی آستان قدس و شرکتهای وابسته به آن‌، با درآمد سالیانه هزاران‌میلیارد تومان که از رسانه ای شدن آن تنها یکسال می گذرد نیز از مجموع قصه های شب جناح ها حذف شده است..‌حتی موضوع بسیار جدید یعنی واردات غیر قانونی پنجهزار خودرو، جای خود را به جنگ رسانه ای طرفداران دو جناح در خصوص ویلای فیروزآبادی یا دفتر عقد و ازدواج‌ خاتمی داده است. افشاگری های کم اهمیت – در مقایسه با فساد گسترده همه جناحها- نه تنها سوءاستفاده های کلان مالی و رانت خواریهای گسترده به خصوص توسط نزدیکان رهبر را به حاشیه رانده، بلکه موجب انحراف افکار عمومی از ظلم های روزانه ای شده که قوه قضائیه بر مخالفان و منتقدان، روا می دارد. بازی رسانه ای پیرامون فسادهای کوچک، هم‌ خیال رهبر و حامیان‌ او برای ادامه چپاول و رانت خواری های کلان را آسوده کرده، هم‌چشم‌ها و گوش ها را بر ظلمی که به دروایش ، وکلای زندانی، دانشجویان دستگیر شده در ماههای اخیر و دهها ظلم فاحش ، بسته است.

آنچه در این‌مقاله نوشته ام نه جدید است نه مخفی از چشمان‌تیزبین‌بسیاری از صاحب نظران. اما تلاش دو جناح حکومتی در مخفی نگهداشتن حقایق مربوط به جمهوری اسلامی و در راس آنها ” اصلاح ناپذیر بودن نظام” ما را بر آن می دارد که هر روز جلوه های این ” اصلاح ناپذیری” و منافع دو جناح در حفظ این نظام‌ مستبد و فاسد را یادآوری نماییم . بسیاری از افشاگری های حکومتی ، با هدف مخفی نگهداشتن فسادها و ظلم های بزرگتر صورت می گیرد . فعالان رسانه ای و سیاسی با هر تعداد مخاطب ، می توانند ضمن استفاده حداکثری از همان افشاگری های سرگرم کننده، از تحقق خواسته حکومت برای تحت الشعاع قرار دادن مفاسد و ظلم‌های بزرگتر ، جلوگیری نمایند.