محمدعلی رجایی اولین مقام رژیم ایران است که خمینی او را بجای بنی‌صدر، نخستین رئیس جمهوری اسلامی، در مهر ۱۳۵۹ برای شرکت در جلسه شورای امنیت به نیویورک فرستاد. هفت سال بعد، در سال ۱۳۶۶ سیدعلی خامنه‌ای به عنوان نخستین رئیس جمهوری اسلامی در سازمان ملل حضور یافت. یک سال بعد قطعنامه‌ی ۵۹۸ آتش‌بس جنگ ایران و عراق صادر شد و در خرداد ۶۸ خمینی درگذشت و رفسنجانی همزمان با بر کشیدن خامنه‌ای به مقام «رهبر موقت»، رئیس قوه مجریه می‌شود اما در طول هشت سال ریاستش در هیچکدام از جلسات مجمع عمومی سازمان ملل شرکت نکرد. پس از او، خاتمی دو بار در سازمان ملل سخنرانی کرد که در اولی (۱۳۷۷) ایده‌ی گفتگوی تمدن‌ها را که نخستین‌بار پیش از انقلاب با پشتیبانی شهبانو فرح پهلوی مطرح شده بود، عنوان کرد و با اینکه سازمان ملل پذیرفت سال ۲۰۰۱ را با این عنوان نامگذاری کند اما تروریست‌هایی که برج‌های دوقلوی نیویورک را منفجر کرده و وابستگان آنها در جمهوری اسلامی پناه گرفتند، جایی برای این ادعای حکومت ایران باقی نگذاشت به ویژه آنکه مقامات حکومت با مردم خود ایران نیز جز با زبان سرکوب وحشیانه سخن نگفته و نمی‌گویند!
احمدی نژاد اما هر سال یعنی هشت بار به نیویورک رفت و با سخنان و رفتارش در نیویورک سبب خنده و مزاح افکار عمومی جهان و رسانه‌ها شد. حالا روحانی که اولین بار در شهریور ۹۲ در این مجمع حضور یافت، قرار است برای ششمین بار به نیویورک برود.
بطور کلی سخنرانی‌های این مجمع حرف‌های تشریفاتی و توصیه‌هایی است که معمولا گویندگانش به آنها عمل نمی‌کنند. خود سازمان ملل مجمع منافع متضاد و متناقض نه تنها دولت‌ها بلکه حکومت‌های موجود با مردمان خودشان است و سال‌هاست اعتبارش را از دست داده. از همین رو، دیدارهای «تصادفی» و حواشی این مجمع مهمتر از آنچه است که رسانه‌ها به نمایش می‌گذارند. از پنهان شدن خاتمی برای اینکه در کنار بیل کلینتون در عکس دیده نشود و «هاله نور» احمدی نژاد هنگام سخنرانی گرفته تا هر بار امکان دیدار «تصادفی» روحانی با اوباما و ترامپ! اینهمه اما فقط خوراک ابلهان و افرادیست که دل به چنین «تصادف‌های برنامه‌ریزی‌شده‌ای» خوش کرده‌اند و یا برای پر کردن برنامه‌های رسانه‌هایی که خبرنگارانش Iran را با Iraq عوضی می‌گیرند و کشورهای آسیایی و آفریقایی برایشان عمدتا سرزمین‌های ماجراجویی و گردشگری به شمار می‌روند!
حسن روحانی و دیدار «تصادفی» یا غیرتصادفی در نیویورک که سهل است، حتی اگر دونالد ترامپ یا هر مقام دیگری مانند ولادیمیر پوتین و شی جینپینگ راهی تهران و «بیت رهبری» هم بشود، مشکل ایران و منطقه و جهان با جمهوری اسلامی حل نخواهد شد! این نظام نه بخشی از راه حل یا یکی از طرفین حلال مشکلات، بلکه خودِ مشکل است و این مشکل فقط به دست مردم ایران حل خواهد شد. ماکرون و جانسون و مرکل و ترامپ و پوتین و شی جینپینگ مجبورند دیر یا زود با این مردم طرف شوند.
کیهان لندن: