سال هاست که از برقراری هر ساله ی مراسم روز قدس در ایران می گذرد. اما به باور من نه تنها جوان های متولد شده در این سال ها، که بسیاری از هم نسل های ما هم نمی دانند که اگرچه «روز قدس» دارای آدرسی عوضی بعنوان «حمایت از فلسطینیان» است اما ریشه در اهداف سلطه طلبانه جمهوری اسلامی برای گسترش نفوذ حکومت اسلامی در خاورمیانه، و جنگ افروزی برای تحقق رؤیای آیت الله خمینی، یعنی ایجاد امپراتوری اسلامی بصورت احیای خلافت عثمانی یا سلطنت شیعه ی صفوی، دارد.
تاریخ سرزمین قدس یا بیت المقدس
«قدس» یا «بیت المقدس»، یا «اورشلیم» کنونی، قبل از این که جایگاهی مقدس شناخته شود نام های مختلفی داشته از جمله بیوس، کادس، سالم، و روسلیم و … با تاریخی چند هزار ساله که در طول آن این سرزمین به دست حکومت های مختلفی تصرف و اداره شده است. اولین کشوری که نامش به عنوان صاحب «روسلیم» در تاریخ می آید مصر زمان فراعنه است که سپس به تصرف داود نبی و سلیمان نبی در می آید. حکومت خودمختار این سرزمین در زمان سلیمان نبی صاحب تشکیلات و سازمانی سیاسی شده و معبدی در آن ساخته می شود؛ معبدی که بعدها سه مذهب یهودی، مسیحی و اسلام آن را مقدس شناختند.
این معبد در سال 597 قبل از میلاد و پس از حمله ی بخت النصر، حاکم بابل، که از پادشاهان خونریز و سخت دل دوران باستان بود، همراه با دیگر معابد کوچکتر ویران شد. بخت النصر تقریباً همه ی یهودی های مسن این شهر را کشت و جوان تر ها را به عنوان برده به بابل برد.
در سال 537 قبل از میلاد کورش بزرگ، به دعوت مردم بابل، به آنجا لشگر کشید و بدون جنگ وارد شهر شد و بلافاصله یهودی ها و دیگر افرادی را که مذاهب مختلفی داشتند آزاد کرد تا به شهرهای خود باز گردند؛ و نیز کمک کرد که معابد و اماکن مقدس شان را بازسازی کند. از آن پس این سرزمین تا 200 سال تحت فرمانروایی ایرانیان بود.
در سال 332 قبل از میلاد، اسکندر مقدونی شهرهای بسیار و از جمله این سرزمین را که نزد یهودیان مقدس شمرده می شد تصرف کرد و باز ویرانی های زیادی در آنجا انجام شد.
در دوران امپراتوری اشکانیان (پارت ها) این سرزمین و دیگر شهرهای منطقه دیگرباره به تصرف ایرانی ها در آمد و از آن پس این شهر بارها بین ایرانیان (اشکانی و ساسانی) و رومیان دست به دست شد. رومی ها نخستین بار آن را در سال 324 به تصرف درآوردند. در سال 31 قبل از میلاد که امپراتوری روم شرقی صاحب این شهر است و در دوران حاکمیت این امپراتوری است که معبد یهودیان دوباره ساخته می شود، عیسای مسیح بدنیا می آید و به دست ارتش روم به صلیب کشیده می شود و پس از مرگش اورشلیم برای یهودیانی که به مسیحیت می گرویدند همچنان شهری مقدس مباقی می ماند.
شش قرن بعد، هنگامی که این سرزمین در دست ساسانیان است، پیامبر اسلام رسالت خود را آغاز می کند و آن را کعبه ی مسلمانان می خواند و از انان می خواهد که رو به سوی این نیایشگاه نماز بگذارند. تنها چند سال پس از هجرت به مدینه است که دستور نماز خواند بسوی شهر مکه صادر می شود و این سرزمین (که در قرآن با نام مسجد الاقصی یا «نیایشگاه دور دست» خوانده می شود) بصورت دومین شهر مقدس مسلمانان در می آید. پس از مرگ پیامبر اسلام شهر مدینه جای آن را می گیرد و اورشلیم به مقام سوم تقدس نزول می کند. آنگاه، چون حکومت اسلامی پا گرفته و تهاجم آن به سرزمین های شمال عربستان آغاز می شود این شهر نیز به دست لشگریان مسلمان فتح شده و عمر، خلیفه ی دوم مسلمین خود بدان پای می گذارد و دستور ساختن مسجدی بزرگ را صادر می کند. بدین ترتیب شهر دارای دو نیایشگاه می شود، یکی با گنبد طلایی که مورد احترام هر سه دین یهودی و مسیحی و مسلمان است و یکی هم با گنبد سبز که اختصاص به مسلمانان دارد.
از آن پس شهر، تا آغاز جنگ های صلیبی در دست مسلمانان است اما در اثر این جنگ ها به دست اروپایی ها می افتد. دو قرن بعد، مسلمانان به رهبری صلاح الدین ایوبی شهر را از صلیبیون پس می گیرند و سپس، با تشکیل امپراتوری عثمانی شهر در محدوده ی فتوحات امپراتوری عثمانی در می آید و به مدت 400 سال در دست آن ها باقی می ماند.
با جنگ اول جهانی و فروپاشی امپراتوری عثمانی اوایل قرن بیستم، انگلیسی ها در سال 1917 آن را به دست می آوردند و در سه دهه بعد به تشکیل حکومت اسرائیل در این منطقه رضایت می دهند. و از آن تاریخ تا کنون است که بر سر داشتن این سرزمین چند هزار ساله جنگی مستمر و پر فراز و نشیب بین یهودی ها و مسلمانان ساکن در این منطقه و شهر برقرار بوده است.
تاریخچه روز قدس
از سال ها قبل از پیروزی انقلاب، «سازمان آزادی بخش فلسطین»، به همراه بیشتر کشورهای عربی، روزی را به نام «روز فلسطین» نام گزاری کرده بودند و هر ساله می کوشیدند نشان دهند که این روز علاوه بر اینکه جشن پیروزی ارتش این سازمان بر اسراییلی ها در دره ی «کرامه» محسوب می شود، یادآوری است از وضعیت دلشکن ملت فلسطین؛ یعنی ملتی که مجموعه ای بود از مسلمانان، یهودی ها، و مسیحیان و جنگی هم که با اسراییل داشتند (حداقل در آغاز و قبل از مذهبی کردن آن از سوی تندروهای مسلمان و یهودی) جنگی میهنی به حساب می آمد.
پیروزی گروهی از فلسطینی ها در جنگ کرامه که در سال 1968 بین نیروهای دفاعی اسراییل و ارتش سازمان آزادی بخش (البته با کمک ارتش اردن) اتفاق افتاد در واقع اولین پیروزی فلسطینی ها در پی شکست اعراب در جنگ شش روزه شان با اسراییل محسوب می شد.
حکومت اسلامی اما یکی از مناسبت هایی را که در ارتباط با فلسطینی ها نادیده گرفت همین «روز فلسطین» بود. آن ها، در حالی که در بوق های تبلیغاتی خود با سر و صدای زیاد از مردم فلسطین دفاع می کردند، در جستجوی راهی بودند که بتوانند از طریق تاکید بر حمایت از «مسلمانان فلسطین» از آنها به عنوان وسیله ای برای حرکت های بعدی خود و به سوی جنگ افروزی هاشان در منطقه استفاده کنند.
چند ماه پس از پیروزی انقلاب، در بهار سال 1358، آقای ابراهیم یزدی در یکی از نماز جمعه ها اعلام داشت که بهتر است جمعه آخر ماه رمضان را هر سال به نام قدس بخوانند و در آن از فلسطینی ها حمایت کنند.
یزدی، که در آن زمان وزیر امور خارجه ی دولت آقای بازرگان بود، سال ها بعد در مصاحبه ای گفته است که: «پس از انقلاب، من و آقایان کمال خرازی و علی صادقی تهرانی به بحث نشستیم و تصمیم گرفتیم که به جای روز فلسطین روزی را به نام روز قدس نامگذاری کنیم. ما فکر کردیم که نامگذاری روز فلسطین هویت عربی دارد و نمی تواند مورد توجه کشورهای اسلامی قرار گیرد». در واقع این حرف نشان می دهد که جمهوری اسلامی از ابتدا قصدش حمایت از مردم فلسطین نبوده است وگرنه به آن ها چه ربطی داشته که نام روزی را که خود فلسطینی ها انتخاب کرده اند عوض کرده و نام قدس را بر آن بگذارند که جنبه ای کاملاً غیر میهنی اما شدیداً مذهبی دارد؟
یعنی آنها، همانگونه که نام ایران را با نام جمهوری اسلامی عوض کردند، و مردمان غیر مسلمان و غیر مذهبی را از حقوق شهروندی خود محروم ساختند همین کار را با مردم فلسطین نیز انجام دادند.
باری، تحقق این فکر ابراهیم یزدی، که ابتدا با آقای بازرگان و سپس با آیت الله در میان نهاده شد، سه ماه بعد از آن در نماز جمعه ای، و بدون نام بردن از یزدی، به وسیله آیت الله اعلام شد و از آن روز تا کنون هر ساله روز قدس با سر و صدا و مرگ بر اسرائیل و مرگ بر امریکا و گریه های دروغین برای مردم فلسطین برگزار شده است.
وارث رویای آیت الله خمینی
حکومت اسلامی اکنون سال هاست که چنان از روز قدس حرف می زند که گویی این روز، روزی است که به خواست فلسطینی ها تعیین شده و ایران در واقع دارد با بزرگداشت آن با این مردم همدردی می کند؛ در حالی که این روز نه ساخته ی فلسطینی ها است، نه در اصل ربطی به دردها و مصیبت های آن ها داشته است، و نه از جانب خود آنها گرامی داشته می شود.
توجه کنید که آیت الله خمینی، در روز 16 مرداد 1358، رسمی شدن این روز را چنین اعلام می کند:«روز قدس فقط روز فلسطین نیست، روز اسلام است؛ روز حکومت اسلامی است. روزی است که باید جمهوری اسلامی در سراسر کشورها بیرق آن برافراشته شود. روزی است که باید به ابرقدرتها فهماند که دیگر آنها نمی‌توانند در ممالک اسلامی پیشروی کنند. من روز قدس را روز اسلام و روز رسول اکرم می‌دانم، و روزی است که باید ما تمام قوای خودمان را مجهز کنیم… روز قدس، جهانی است، و روزی نیست که فقط اختصاص به قدس داشته باشد. روز مقابله ی مستضعفین با مستکبرین است، روز مقابله ی ملت هایی است که در زیر فشار ظلم آمریکا و غیر آمریکا بودند، روزی است که باید مستضعفین مجهز بشوند، در مقابل مستکبرین، و دماغ مستکبرین را به خاک بمالند…»
او، از آن روز، تا شهریور سال بعد که موجب براه افتادن جنگ بین ایران و عراق شد، مدام در این بوق دمید که باید برای رفتن به قدس آماده شویم بی آنکه توضیح داده شود که ما چرا باید بدون خواست فلسطینی ها برای رفتن به قدس آماده شویم.
در طول همه ی این سال ها، آیت الله و دیگر رهبران حکومت اسلامی همواره، در کنار کشاندن مردم به خیابان ها به بهانه ی حمایت از مردم مظلوم فلسطین، به هر وسیله که می شده جلوی مذاکرات و آشتی های احتمالی بین فلسطین و اسراییل را گرفته اند. و مدام کشورهای منطقه را به دوگانگی های مذهبی و جنگ های شیعه و سنی کشانده اند، و در واقع کوشیده اند تا شیعیان را آماده جنگی کنند که خاورمیانه را به آتش بکشد و زیر تسلط حکومت اسلامی ایشان در آورد.