“این‌جا کشور ادعاهاست. ادعاهایی از این جنس که «هنر نزد ایرانیان است و بس» را نمی‌گویم، بلکه ادعاهای سیاستی در نظرم است، ادعاهایی از این جنس که می‌توان برق را برای مردم مجانی کرد و برای دولت هم بهتر است که این کار را بکند، قیمت گوشت به علت برجام به صد هزار تومان رسیده است، می‌توان دریای خزر و خلیج فارس را به هم با آبراهی وصل کرد، یارانه ماهیانه را می‌توان به 250 هزار تومان افزایش داد، در ایران آب به اندازه کافی هست و مشکل کم‌آبی نداریم، می‌توان ظرف سه تا پنج سال هواپیمای مسافربری پهن‌پیکر ایرانی ساخت، آمریکا در حال فروپاشی است، چند هزار سرباز آمریکایی را می‌توان اسیر گرفت و بابت آزادی هر کدام یک میلیارد دلار خسارت دریافت کرد، باید در ایران سالیانه 55 میلیون تن فولاد تولید کرد، و همین‌طور الی آخر. 
خودم می‌دانم که رسانه‌های آزاد یکی از بهترین عرصه‌ها برای آزمودن این گونه ادعاهاست. مراکز پژوهشی و اندیشکده‌ها هم دست به راستی‌آزمایی درخصوص این گونه ادعاها می‌زنند. مرکز پژوهش‌های مجلس در بسیاری از گزارش‌هایش به ارزیابی چنین ادعاهایی می‌پردازد. اما به شکل نمادین و شاید واقعی بتوان از این حد هم فراتر رفت.
کاش می‌شد جایی مثل تالار بزرگ وزارت کشور، تئاتر شهر، تالار وحدت، یا یکی از تالارهای دانشگاه تهران را به تالار ادعا تبدیل کنیم. تالار ادعا، یعنی جایی که جماعتی پرسشگر، صاحب یک ادعایی را دعوت می‌کنند، زمانی را به او فرصت می‌دهند تا ادعایش را شرح کند، و پرسشگران هم سؤالات‌شان را بپرسند و خلاصه جلسه بحث و بررسی هر ادعا مطرح شود، رسانه‌ها هم باشند، اصلاً روی اینستاگرام پخش زنده کنند، اصلاً چقدر خوب که تلویزیون پخش مستقیم کند.
شما چه می‌دانید تالار ادعا شاید میراث ما ایرانیان برای بشریت شد. «تالار ادعا» شاید کم‌کم بشود یک جایی مثل همان گوشه‌ای (Speakers corner) در هاید پارک لندن که آدم‌ها آن‌جا می‌ایستند و آزادانه سخن می‌گویند. بشر در تاریخ‌اش ساختن کلوسئوم را هم به یاد دارد، آمفی تئاتر دائمی رم باستان که در آن گلادیاتورها با حیوانات می‌جنگیدند. تالار ادعا هم شاید جایی شد برای آن‌که شهروندان، سیاست‌مداران و سیاست‌گذاران صاحب ادعا را به دفاع از مدعیات‌شان فرابخوانند، از کلوسئوم که بهتر است.
مردم بین خودشان می‌گویند «حرف است، کنتور که نمی‌اندازد» اما اگر «تالار ادعا» راه بیفتد، حرف زدن کنتور خواهد انداخت. رسانه‌ها و همین تلگرام هم خودش نوعی تالار ادعاست، اما باور کنید یک تالار ادعا که حضوری برگزار شود، چیز دیگری است.
رسانه آزاد، شبکه اجتماعی و گزارش‌های پژوهشی به جای خود نیکوست، اما کسی چه می‌داند شاید روزی تالار ادعا هم در این کشور ساخته و اصلاً بین‌المللی هم شد و به اسم Tehran Hall of Claim در جهان مشهور و به یکی از جاذبه‌های توریستی تهران و ایران بدل شد. شهروندان تا آن زمان شاید بتوانند سخن هر مدعی‌ای را با هشتگ #تالار_ادعا همراه کنند تا اقلاً ترند شدن چنین هشتگی به مدعی نشان دهد، جامعه ادعایش را به چالش کشیده و قانع نشده است.”