به تازگی فایل صوتی سخنان یکی از نمایندگان مجلس شورای اسلامی در روز 28 آبان‌ماه منتشر شده است که در آن از کشتار مردم در اعتراضات سراسری آبان‌ماه انتقاد شده است.
این سخنان توسط غلامرضا حیدرآبادی، نماینده تهران، در جلسه غیرعلنی کمیسیون بودجه و خطاب به محمدباقر نوبخت، رییس سازمان برنامه و بودجه، مطرح شده است.
این جلسه چهار روز پس از شروع اعتراضات برگزار شده و در آن قرار بوده صرفا درباره بودجه سال 99 بحث صورت بگیرد.
این نماینده مجلس در ابتدا به سیاست‌های اقتصادی نظام جمهوری اسلامی در 40 سال گذشته انتقاد می‌کند و می‌گوید: «شرم برما! ما چگونه کشور را با این همه امکانات و منابع اداره کرده‌ایم که اکنون 75 درصد مردم نیاز به یارانه دولتی دارند؟»
پس از افزایش 300 درصدی قیمت بنزین، دولت اعلام کرد برای جبران این تغییر قیمت به 75 درصد خانواده‌های ایرانی کمک‌هزینه معیشتی ارائه خواهد کرد.
اعتراض به وابسته خواندن معترضان به گروه‌های طرفدار پادشاهی و سازمان مجاهدین خلق، بخش دیگری از سخنان این نماینده مجلس است. حیدرآبادی از نوبخت می‌پرسد که با توجه به جایگاهش نزد روحانی و رابطه ویژه‌اش با آیت‌الله خامنه‌ای از آن‌ها بپرسد که اگر می‌گویند همه گروه‌های مخالف جمهوری اسلامی سرکوب شده‌اند چگونه در عرض چند ساعت این گروه‌ها توانسته‌اند مردم را به خیابان بیاورند. او می‌گوید برچسب‌زدن به مردم و آن‌ها را ضدانقلاب خواندن، نشانه «بی‌عرضگی و یا خیانت ما» است.
در انتهای این فایل صوتی، نماینده تهران از نوبخت می‌خواهد که از حسن روحانی بپرسد که «با این خون‌های ریخته‌شده چگونه شب خوابش می‌برد».
این تندترین واکنش یکی از نمایندگان اصلاح‌طلب مجلس به حوادث آبان 98 و کشتار معترضان است. بقیه نمایندگان فراکسیون امید (فراکسیون اصلاح‌طلبان) یا ترجیح داده‌اند سکوت کنند و یا مانند علی مطهری سعی کرده‌اند به تبیین موضع رهبر جمهوری اسلامی بپردازند: «یک افتضاحی شده ولی باید به گونه‌ای آن را جمع کرد تا اصل نظام آسیب نبیند.»
نیروی انتظامی مسئولیت بخشی از کشتار را به عهده گرفته!
به جز انتشار این فایل صوتی از غلامرضا حیدرآبادی، صبح امروز نیز جلال میرزایی، یک نماینده دیگر اصلاح‌طلب، اعلام آمار کشته‌های سرکوب اعتراضات سراسری آبان را مطالبه «نخبگان و فعالان سیاسی» خوانده و نه مردم عادی: «مردم عادی دنبال آمار و تعداد کشته‌شدگان نیستند؛ برخی نخبگان و افرادی که دغدغه مردم را دارند، و فعالان سیاسی خواهان باز شدن این موضوع هستند و می‌خواهند علل و چگونگی کشته شدن معترضان را بدانند.»
با گذشت بیش از 40 روز از آغاز اعتراضات سراسری و سرکوب خونین آن، جمهوری اسلامی هنوز از اعلام رقم رسمی کشته‌های این حوادث سر باز می‌زند. این در حالی است که خبرگزاری رویترز به نقل از منابع خود آمار کشته‌های این حوادث را 1500 نفر اعلام کرده است. سازمان عفو بین‌الملل هم در گزارش خود کشته‌شدن 304 نفر را به شکل مستند تایید کرده و احتمال داده که رقم کشته‌ها بیشتر از این تعداد باشد.
این نماینده اصلاح‌طلب مجلس گفته که آمار سازمان عفو بین‌الملل و رویترز، به هدف «ایجاد جنگ روانی» از سوی رسانه‌های خارج کشور بازتاب داده می‌شود: «رسانه‌های خارجی علاوه بر اعلام آمارهای متناقض به منظور راه‌اندازی جنگ و عملیات روانی، قصد دارند مسئولان ما را مجبور به نشان دادن واکنش کنند. بنابراین باید بررسی کرد در مواجهه با این اخبار متناقضی که منتشر می‌شود، چه واکنشی باید نشان داد.»
جلال میرزایی، نماینده ایلام در مجلس شورای اسلامی، همچنین اعلام کرده که نیروی انتظامی مسئولیت برخی از کشته‌های این اعتراضات را پذیرفته است: « مسئولیت تعدادی از کشته‌شدگان را نیروی انتظامی پذیرفته است. در این باره نیاز داریم گزارش شفافی از تعداد کشته‌ها و نحوه کشته شدن‌شان ارائه شود. اگر نیروی انتظامی کوتاهی کرده است، صراحتاً بیان کند تا از تکرار این اتفاقات پیشگیری شود.»
پس از سرکوب اعتراضات، مقام‌های قضایی، امنیتی و سیاسی در ایران کشتار مردم را به شلیک عوامل بیگانه و عناصر مشکوک ضدانقلاب در میان معترضان نسبت داده‌اند. به‌رغم انتشار ویدیوهایی که در آن‌ها کشتار مردم و تخریب اموالشان از سوی نیروهای امنیتی نشان داده می‌شود، جمهوری اسلامی این موضوع را نپذیرفته است.
هنوز هیچ کمیسیون و یا کمیته حقیقت‌یابی برای بررسی کشتار مردم در اعتراضات آبان 98 تشکیل نشده است. بنا به اخبار رسمی، در 40 روز گذشته تنها شورای امنیت ملی گزارشی محرمانه از این اعتراضات و نحوه سرکوب آن تهیه و به آیت‌الله خامنه‌ای ارائه کرده است. پاسخ رهبر جمهوری اسلامی به این گزارش، دلجویی از خانواده کشته‌شده‌ها پس از بررسی سوابق خانوادگی‌شان بوده است. در پاسخ آیت‌الله خامنه‌ای به این گزارش محرمانه، کوچک‌ترین عبارتی در مذمت رفتار نیروهای امنیتی با مردم نوشته نشده است. این واکنش آیت‌الله خامنه‌ای به کشتار مردم، نشان می‌دهد که او همچون دیگر اعتراضات سرکوب‌شده در 30 سال رهبری‌اش این بار هم نیروهای امنیتی و ماشین سرکوب را در حریم امن خود نگاه داشته است.