مردم «دوست خوب» را وارد گفتمان‌های روزمره خود کرده‌اند و برخی حسرت داشتن چنین رفیق‌هایی را می‌خورند که حاضر هستند لواسان را به نام دوست‌شان بزنند.
عصرایران؛ مصطفی داننده- «دوست خوب» وازه‌ای است که این روزها در ادبیات سیاسی و اجتماعی ایران بسیار مورد استفاده قرار می‌گیرد. طبری متهم فساد اقصادی در دادگاه خود گفت:« «آقای مشایخ با آقای نجفی می‌آمدند و مرا می‌دیدند جلسه نبود و ما مانند سه برادر بودیم. اگر من ۸۰۰ میلیارد هم بخواهم این برادرانم می‌دهند و اگر کل لواسان و کارخانه‌اش را بخواهم به نام من می‌کنند. این رفاقت است. اگر شما از این دوستان ندارید به من ارتباطی ندارد. اگر آنها نیز از من بخواهند من نیز برای آنها انجام می‌دهم.»
حالا علیرضا پناهیان منبری معروف تهران که ماجرای خانه چند میلیاردی‌اش حسابی سروصدا به پا کرده است، در دفاع از خود و بر روی منبر امام حسین(ع) گفت:« می‌گویم من یک واحد آن خانه را بیشتر ندارم آن هم با هدیه دوستانم؛ مانند امام خمینی که هدیه‌ای زندگی می‌کردند و مقام معظم رهبری که با هدیه رفقایش زندگی می‌کنند من هم اینگونه زندگی می‌کنیم.»
زمانی رفیق ناباب، آدم‌ها را به دردسر می‌انداخت و هرفردی هر کار خلافی انجام می‌داد، از رفیق ناباب گله می‌کرد اما حالا برخی که انگشت اتهام به سوی‌شان گرفته شده است از رفیق خوب می‌گویند که زندگی آنها را تامین کرده است.
این دو کلمه تاثیر خود را روی ادبیات جامعه هم گذاشته است و مردم «دوست خوب» را وارد گفتمان‌های روزمره خود کرده‌اند و برخی حسرت داشتن چنین رفیق‌هایی را می‌خورند که حاضر هستند لواسان را به نام دوست‌شان بزنند.
قبل از اینها کلماتی مانند«آقازاده» یا «ژن خوب» وارد جامعه ما شده بود. آقازاده‌هایی با ژن خوب که از رانت و امتیازهای ویژه خانواده خود برای پیشرفت در جامعه استفاده می‌کردند و همیشه نگاه منفی مردم را با خود داشتند.
برای بخشی از مردم اصلا قابل قبول نیست که فرزند یک مسئول بدون رانت زندگی می‌کند. راستش را بخواهید برای نگارنده این متن هم چندان قابل قبول نیست که اعضای خانواده آنهایی که نام مسؤول را یدک می‌کشند از امتیازهای پدر، پدر همسر، برادر و … استفاده نکنند.
این کلمات تنها بهانه‌ای است برای پوشاندن کارهایی که جامعه به آنها نگاه منفی دارد. اگر یادتان باشد در زمان مدرسه اگر محیط کلاس کثیف بود یا میزها خراب شده بود و ما مورد مواخذه ناظم مدرسه قرار می‌گرفتیم پای صبحی‌ها یا بعدازظهری‌ها را وسط می‌کشیدیم که کارآنها بوده است و ما نقشی نداشتیم.
شاید عجیب نباشد چندی دیگر یکی از کسانی که در مورد دارایی‌هایش مورد سوال قرار می‌گیرد، بشنویم که اینها «مائده آسمانی» هستند و خداوند مهربانی دفعتاً برای او نازل کرده است.
بهتر است آدم به گونه‌ای زندگی کند که احتیاج به هیچ بهانه و توضیحی برای کارهای خود نداشته باشد و بدون حاشیه و حرف پیش و پس زندگی کند به ویژه آنهایی که در جامعه معروف هستند و یا روی منبر مردم را به ساده زیستی توصیه می‌کنند.