اشغالگران اعتقادی را در هر کجای تاریخ و جهان که سراغ بگیریم، یکی از نشانه‌هایشان، تطاول «زبان» و «فرهنگ» ملت یا کشور اشغال شده است؛ چرا که این دو، شناسنامهٔ هویت مشترک و ملی مردمان و دو نیروی قدرتمند، محرک و همبستگی‌ساز برای مقابله با اشغالگر هستند.
میهن ما هم ۴۲سال است که گرفتار قومی اشغالگر شده است. ویژگی اشغالگری سیاسی و اعتقادی آخوندها این است که می‌خواهند تمام باورهای تاریخی و فرهنگی ما را نابود کنند و فرهنگ حوزوی ـ آخوندی را جایگزین آنها نمایند. از این رو بیش از چهار دهه است که مردم ایران با برپایی مراسم باستانی از جمله چهارشنبه سوری در نبرد با اشغالگران هستند.
در ادوار تاریخ میهن‌مان، از پس چند تهاجم بزرگ و ویرانگری که اشغالگران ایران داشته‌اند، مردم ایران برای نگهداشت آیین‌ها و سننی که جوهر انسانی، همبستگی ملی و هویت ملی دارند، چه مبارزاتی که به پا داشته اند. مبارزه برای سنت‌های نیکویی که عجین زندگی نسل اندر نسل ایرانیان بوده و هستند: عید نوروز، جشن مهرگان، جشن سده، شب یلدا و چهارشنبه سوری.
به یمن همین پایداری های فرهنگی و اجتماعی طی قرن‌ها بوده است که در کاکل این سنن زیبای انسانی و اجتماعی و فرهنگی، مبارزه برای حفظ «زبان فارسی» به‌عنوان هویت ملی ما جریان داشته است.
تاریخ ۴۲ سالهٔ اشغال ایران توسط اصل ولایت فقیه و شخص ولی‌فقیه، تاریخ تعدی به سنن زیبای ایران‌زمین بوده است. تردید نباید داشت که آخوندها اگر می‌توانستند بر گرامی‌داشت این سنن ایرانیان غلبه کنند، در قدم بعدی از محو نمودن زبان فارسی دریغ نمی‌کردند. کما این‌که در کتاب‌های درسی هم همهٔ تلاش‌شان این است که تاریخ ایران و زبان فارسی را تحریف و سانسور کرده و پیشینهٔ تاریخی و فرهنگی میهن ما را با باورهای ارتجاعی تحت پوشش اسلام حوزوی جایگزین کنند.
واقعیت اما مثل تمام ادوار گذشتهٔ ایران این شده است که نظام ولایت فقیه با تمام پشتیبانی‌ِ حوزوی، کودتای فرهنگی و تمهیدات در کتاب‌های درسی، در مقابل پایداری فرهنگی مردم ایران شکست خورده است. فراموش نکنیم که خمینی در تابستان ۱۳۵۸ فتوای قرون‌وسطایی حرام بودن موسیقی را داد؛ ولی مردم و هنرمندان ایران با ترویج موسیقی ـ ولو در خانه‌هایشان ـ تمام فتواها و تهدیدها و ترفندهای ماموت‌های باز آمده از اعصار کهن را به هیچ گرفته و آنها را به‌طور مطلق شکست دادند.
حالا حکومتی که از خمینی تا خامنه‌ای و دستگاه تبلیغاتی‌شان از بیان و به کار بردن «چهارشنبه سوری» پرهیز کرده و می‌کنند، یکی از عرصه‌های شکست‌شان همین آیین چهارشنبه سوری است. آیینی که چهار دهه است در هیچ سالی تعطیل نشده و شوق مردم برای برگزاری آن، هم برای به‌جا آوردنش و هم با هدف مبارزه با اشغالگران عمامه به سر بیشتر و بیشتر می‌شود.