این روزنامه می‌نویسد حمله‌های اسرائیل به کشتی‌های حامل نفت ایران بسیار گسترده‌تر از گزارش‌های اخیر بود
به نوشته روزنامه هاآرتص، گزارش اخیر «وال‌استریت ژورنال» درباره حمله اسرائیل به کشتی‌های حامل نفت ایران، تنها نوک کوه یخ این «جنگ اقتصادی» را نشان می‌دهد؛ حمله‌های این‌چنینی در یک‌سال و نیم گذشته بسیار گسترده‌تر بوده و میلیاردها دلار به جمهوری اسلامی ایران خسارت وارد کرده است. 
روزنامه «وال‌استریت ژورنال» حدود ده روز پیش، در گزارشی اختصاصی نوشت که اسرائیل از اواخر سال ۲۰۱۹ بارها به کشتی‌های حامل نفت ایران به مقصد سوریه حمله کرده و دست‌کم ۱۲ کشتی را هدف قرار داده است تا اجازه ندهد حکومت ایران به حکومت بشار اسد در سوریه نفت و تسلیحات برساند.
روزنامه اسرائیلی هاآرتص، روز دوشنبه، دوم فروردین‌ماه، در گزارشی تحت عنوان «نگاهی عمیق به جنگ دریایی اسرائیل و ایران»، آورده است که براساس تحقیقات این رسانه، گزارش پیشین تنها به بخشی از ماجرا اشاره کرده و تعداد حمله‌های اسرائیل به کشتی‌های حامل نفت ایران، ده‌ها مورد بوده که درمجموع موجب خسارت چندین میلیارد دلاری جمهوری اسلامی ایران شده و اخلال شدیدی در حمل‌ونقل دریایی آن‌ها به‌وجود آورده است.
براساس این گزارش، هریک از محموله‌هایی که هدف قرار گرفته است، دست‌کم یک‌میلیون بشکه نفت بوده است که ارزش آن چیزی درحدود ۵۰ میلیون دلار برآورد می‌شود. کشتی‌ها از بنادر جنوبی ایران راه می‌افتادند و با گذر از دریای سرخ و از طریق کانال سوئز به مدیترانه می‌رسیدند؛ درمواردی نیز با هدف در امان ماندن از حمله‌های احتمالی در دریای سرخ، مسیری طولانی‌تر در پیش می‌گرفتند و با دور زدن قاره آفریقا و عبور از تنگه جبل‌طارق خود را به مدیترانه می‌رساندند. مقصد این کشتی‌ها اغلب بندر بانیاس در شمال سوریه بود که در خط ساحلی این کشور، بین بزرگ‌ترین بندرهای آن، یعنی طرطوس و لاذقیه واقع شده است.
سازمان‌های اطلاعاتی غرب پیشتر و از سال ۲۰۱۸، این مسیر قاچاق نفت را که هدف آن دور زدن تحریم‌های بین‌المللی علیه هر دو کشور ایران و سوریه بود، ردیابی کرده بودند. بنابر گزارش هاآرتص، نهادهای اطلاعاتی اسرائیلی و غربی دریافتند که جمهوری اسلامی از این طریق، راهی برای ادامه تأمین بودجه تسلیحات حزب‌الله یافته است؛ در ازای تحویل نفت ایران به رژیم دمشق، پول آن اغلب با واسطه‌گری تجار سوری به سازمان حزب‌الله لبنان منتقل می‌شد.
حمله به کشتی‌های ایرانی در نقاط مختلفی از مسیر عبور آن‌ها رخ می‌داد، از دریای سرخ گرفته تا سواحل سوریه. براساس این گزارش، احتمالا در بسیاری موارد، به‌جای انفجار بمب یا شلیک موشک، حمله ازطریق خرابکاری در داخل کشتی انجام شده است و میزان خسارت در برخی حمله‌ها به‌اندازه‌ای بوده که امکان تعمیر کشتی وجود نداشته و ایرانی‌ها ناچار می‌شدند آن را با یدک‌کش به سواحل خود ببرند.
هاآرتص می‌نویسد: «چنانچه از گزارش‌ها برمی‌آید، این حملات به کسانی که در کشتی بوده‌اند صدمه‌ای وارد نکرده و موجب غرق‌شدن کشتی‌ها یا آسیب به محیط زیست نشده است.»
به نظر می رسد افرادی که پشت این عملیات‌ها بوده‌اند، تلاش کرده‌اند تا به چشم نیایند و حمله‌ها را علنی نکنند، به‌همین‌دلیل است که برخلاف حمله‌های دریایی اسرائیل در گذشته، از عملیات کماندوها و در دست گرفتن عملی کنترل کشتی استفاده نشده است؛ این روش پیشتر در حمله سال ۲۰۱۰ به کشتی ترکیه‌ای «ماوی‌مرمره» که عازم نوار غزه بود، یا چند مورد کشتی‌های حامل اسلحه ایران به مقصد نوار غزه یا لبنان به‌کار گرفته شده بود.