واکنش سعید حجاریان به گزارش دیروز شورای شهر تهران، در خصوص حیف و میل اموال در قراردادهای شهرداری دوره قالیباف با بنیاد تعاون سپاه و شرکت رسا تجارت مبین.
در این گزارش قالیباف مقصر شناخته شده بود.
شمس الشموس چیست؟
شمس‌الشموس نام موسسه آموزشی و مدارس خصوصی است که به پسر باقر قالیباف، الیاس، و مجموعه خیریه «امام‌رضا»(تحت مدیریت همسر قالیباف) تعلق دارد و پیش‌تر از سوی برخی فعالان اجتماعی و رسانه‌ها به سوءاستفاده‌های مالی از امکانات شهرداری متهم شده‌بود.
روایت مربوط به اطلاق شمس الشموس به امام رضا( علیه السلام ) از کدام معصوم و در کدام منبع روایی نقل شده است؟
پاسخ اجمالی
معادل اصطلاح «شمس الشموس» در فارسی، «خورشید خورشیدها» است. و به عبارتی، مراد آن است که اگر هزاران خورشید گرد هم آیند، فردی که این لقب برای او در نظر گرفته شده، مانند خورشیدِ برتری بر تمام این خورشیدها درخشیده و نور آنها را تحت الشعاع خود قرار خواهد داد.
با جست‌وجویی که در منابع روایی صورت گرفت، این لقب برای امام رضا( علیه السلام ) در حدیث یا روایتی از معصوم نقل نشده است. بلکه تنها در خطبه‌ای که کتاب مصباح کفعمی در قرن دهم آن‌را از بعضی علما نقل کرده، این تعبیر و توصیف برای حضرتشان به کار رفته است. قسمتی از آن خطبه چنین است: «اللَّهُمَّ وَ صَلِّ عَلَى الْإِمَامِ الْمَعْصُومِ وَ السَّیِّدِ الْمَظْلُومِ وَ الشَّهِیدِ الْمَسْمُومِ وَ الْبَدْرِ بَیْنَ النُّجُومِ شَمْسِ الشَّمُوسِ وَ أُنْسِ النُّفُوسِ الْمَدْفُونِ بِأَرْضِ طُوسَ الرِّضَا الْمُرْتَضَى وَ السَّیْفِ الْمُنْتَضَى الْعَادِلِ فِی الْقَضَاءِ الْإِمَامِ أَبِی الْحَسَنِ الثَّانِی عَلِیِّ بْنِ مُوسَى الرِّضَا».[1]
آنچه امروزه مشهور است، آن است که این لقب را برای توصیف امام رضا( علیه السلام ) به کار می‌برند، اما این لقب در بحار الانوار در «باب زیاره الإمام المستتر عن الأبصار الحاضر فی قلوب الأخیار المنتظر فی اللیل و النهار الحجه بن الحسن»، در زیارتی برای توصیف امام زمان( عجه الله تعالی فرجهم الشریف ) نیز به کار رفته است: «… السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا شَمْسَ الشُّمُوسِ السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا مَهْدِیَّ الْأَرْضِ وَ مُبِیِّنَ عَیْنِ الْفَرْضِ السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا مَوْلَایَ یَا صَاحِبَ الزَّمَان…».[2]
[1]. کفعمی، ابراهیم بن علی، المصباح (جنه الأمان الواقیه و جنه الإیمان الباقیه)، ص 719، قم، دار الرضی (زاهدی)، چاپ دوم، 1405ق.
[2]. مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج 99، ص 85، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، چاپ دوم، 1403ق.