دادگاه حمید نوری؛ ‘به زندانی گفت راحتت می‌کنم، برد و دیگر ندیدمش’

مواجهه با هیات مرگ

علی ذوالفقاری می‌گوید وقتی اعضای “هیات مرگ” درباره اتهامش می‌پرسند با سابقه‌ ذهنی که داشته نتوانسته “روی آرمانش بایستد” و از کلمه “منافق” استفاده کرده است:

“هیچ‌وقت فراموش نمی‌کنم که کوتاه آمدم. آنها که رفتند، روی کلمه مجاهدین ماندند. همیشه به خاطر این لحظه حسرت می‌خورم”.

“این سخت‌ترین تصمیم زندگی‌ام بود.”

او می‌گوید در اتاق برخی با “لباس آخوندی” و برخی با لباس شخصی نشسته بودند اما آنها را در آن لحظه نمی‌شناخته است.

آقای ذوالفقاری می‌گوید شب همبندی‌هایش به او می‌گویند حاضران حسینعلی نیری (حاکم شرع وقت)، ابراهیم رئیسی (معاون وقت دادستان)، مصطفی پورمحمدی و اسماعیل شوشتری (رئیس وقت سازمان زندان‌ها) بودند.

در مرداد و شهریور ۱۳۶۷ هزاران زندانی سیاسی با فتوای آیت‌الله خمینی اعدام و برخی در گورهای دسته‌جمعی دفن شدند.

در جلسات قبلی این دادگاه، شماری از اعضای خانواده کشته‌شدگان از جمله لاله بازرگان، ویدا رستم علی پور درباره اعدام اعضای خانواده‌شان در زندان گوهردشت شهادت دادند.

مواجهه با حمید نوری

علی ذوالفقاری گفت حمید نوری تقریبا از سال ۱۳۶۵ بعنوان دستیار ناصریان، دادیار زندان، وارد زندان شد و او را در موارد متفاوتی دیده از جمله در راهروی مرگ که حمید نوری بهروز شاهی مقنی یکی از زندانیانی که سرود می‌خواند را با لگد زده، به خانواده او فحش داده و گفته “منافق بی‌شرف تو را می‌برم راحت می‌کنم که منظورش اعدام بود”.

آقای ذوالفقاری شهادت داد که حمید نوری “بهروز را برد و دیگر ندیدمش”.

او گفت حمید نوری تنها دادیار و مسئول زندان بود که لاغر بود، از زیر چشم‌بند بدن لاغر او را دیده و صدایش را خوب می‌شناخته است.

او در پاسخ به سوال دادستان تاکید کرد که حمید نوری در جریان اعدام‌ها، وقتی اطلاعات آنها را می‌پرسید و بعد به راهروی مرگ می‌برد، خیلی “ریلکس” بود.

وکیل حمید نوری به دادگاه گفت برخی گفته‌های علی ذوالفقاری بین جلسه اول و جلسه دوم بازپرسی پلیس ضدونقیض بوده است.
بی بی سی: