در سالگرد اعتراضات سراسری آبان‌ماه 98، و با رشد روزافزون بحران‌های سیاسی، اجتماعی و اقتصادی، و متقابلاً نارضایتی عمومی، ماشین سرکوب جمهوری اسلامی دیگر بار با تمام قوا حراست از وضعیت فاجعه‌بار موجود را دنبال می‌کند. در هفته‌های اخیر نهادهای امنیتی حافظ منافع حکومت با یورش به منازل فعالان سیاسی، اجتماعی و مدنی، احضار و تهدید تلفنی و کتبی و اجرای احکام صادرشده‌ی پیشین زندان، فضایی از التهاب و خفقان را در سپهر سیاسی-اجتماعی کشور دنبال می‌کنند.
در این سال‌ها مطالبات لایه‌ها و جنبش‌های مختلف اجتماعی در جامعه چنان انباشته و بدون پاسخ مانده است که دیگر به حالت بحرانی و انفجاری رسیده است. فاکتورهای مختلفی نشان می دهد که اعتراضات از عرصه‌ی اجتماعی با سرعت به عرصه‌ی سیاسی فراروییده است. پتانسیل گسترش اعتراضات به دلیل نارضایتی اکثریت جامعه از حکومت بسیار بالاست و هر جرقه‌ی کوچکی می‌تواند کشور را به صحنه‌ی اعتراضات سراسری بدل کند.
ترس از حضور در خیابان برای اعتراض از بین رفته است و اتاق‌های فکر نهادهای سرکوب نیز نیک می‌دانند که اعتراضات را دیگر نمی‌توان فقط با سرکوب و بدون دادن هزینه‌ی بالا به‌راحتی کنترل و خاموش کرد.
وضعیت دشوار زندگی، تحقیرات و تبعیضات انباشته شده در جامعه فضایی برای ترس و احتیاط باقی نگذاشته است و روحیه‌ی اعتراضی برای ایستادگی و مقاومت در برابر سرکوب، بی‌عدالتی و استبداد رو به گسترش است.
ترس حکومت از این وضعیت و نیز نگرانی از برآمد جنبش‌های اعتراضی وسیع و سراسری، با توجه به بحران‌های موجود و ناکارایی حکومت در رفع بحران‌ها باعث شده که بار دیگر انواع نهادهای امنیتی و اطلاعاتی چماق سرکوب را بدون توجه به عواقب و هزینه‌های آن بر فراز جامعه نگاه دارند. راهی که دیکتاتوری حکومت سابق هم در سال‌های انتهایی استقرارش پی‌گرفته بود.
در آخرین نمونه می‌توان از اقدام سرکوبگرانه نهادهای امنیتی نام برد که با یورشی وحشیانه به منزل دو تن از فعالین سیاسی به نام‌های عسل محمدی و هیراد پیربداقی اقدام به ربایش آن‌ها کردند. در حال حاضر این دو فعال سیاسی در بند امنیتی ۲۰۹ زندان اوین تحت بازجویی، فشار، آزار و اذیت قرار دارند.
ما جمعی از فعالین سیاسی و مدنی ضمن تاکید بر حق آزادی بی‌قید و شرط بیان، هرگونه اقدامات سرکوبگرانه مانند احضار، بازداشت، حبس در سلول انفرادی، محکومیت زندان و دیگر آزار و اذیت‌های حکومتی را محکوم کرده و خواهان آزادی فوری و بی‌قید و شرط بازداشت شدگان و دیگر زندانیان سیاسی- عقیدتی و صنفی هستیم.
ما بر این اعتقادیم مقاومت سراسری در مقابل سرکوب سیستماتیک ضرورت لحظه است.
ما ضمن گرامی‌داشت یاد کشته‌شدگان آبان و تمام این سال‌ها اعتراض خود را نسبت به برخورد حکومت با جامعه با روش‌های مذکور اعلام می‌داریم.
علیرضا آدینه، امید اقدمی، رضا اکواییان، بهرام امامی، محمدرضا امامی، وهاب انصاری، شیما بابایی، محمود بهشتی لنگرودی، رقیه بیگدلی، مهدی توپچی، ماهان جلال‌دوست، نسرین جوادی، امیر چمنی، محمد حبیبی، جعفر حسین‌زاده، همایون حیاتی، فوزیه خالصی، ناهید خداجو، سیما رادمنش، الهام رسولی، عرفان رشیدی، یارمراد روشنی، شعله زمینی، پیمان سالم، مازیار سیدنژاد، پیام شکیبا، فرهاد شیخی، آرش صادقی، اسماعیل صفرزاده، علی صمد، جعفر عظیم‌زاده، برزو علیدادی، سیامک فرید، فرح قادرنیا، یحیی قاری، حیدر قربانی، مریم کریم‌بیگی، فواد کیخسروی، منوچهر گلشن، فرید لطف‌آبادی، ابراهیم الله‌بخشی، سونیا محمدی، پروین محمدی، جوانمیر مرادی، رادا مردانی، فرنگیس مظلوم، محمود معصومی، سینا مُلایی، حسن نایب هاشم، احمد نجاتی، فرخ نگهدار، پروین همتی، مریم وحیدیان، نصرت‌الله یزدانی