عزت الله ضرغامی، وزیر میراث فرهنگی حکومت اسلامی، در یک گردهمایی بزرگ اعلام کرد که: «شادی مهم است» و در عین حال رسما به تخصص حکومت اسلامی در گرفتن اشک اعتراف کرد و گفت: «در جمهوری اسلامی رابطه مان را با شادی تعریف نکردیم. متخصص گریه در آوردن هستیم، همه هم متبحر و متخصص‌اند، البته که درست است، خوب هم هست. اما شادی هم مهم است، به خصوص الان که با فقر و مشکلات اقتصادی مواجهیم»
از آنجایی که ایشان معاون رییس جمهور است و معمولا هیچ کدام از مسئولان حکومتی بدون اجازه رهبر نمی توانند چنین فرامینی را، آن هم به ویژه در ارتباط با شادمانی، صادر کنند، به نظر می آید که حکومت اسلامی به دلایلی، تصیمم گرفته «بزن و بکوب» را در کنار «بزن و بکش» مجاز اعلام کند. به ویژه در این دو سه سال اخیر متوجه شده اند که دیگر نمی توانند با عاشورا و تاسوعا گریه مردم را درآورند و مردم حتی مراسم سینه زنی هایشان هم تبدیل کرده اند به رقص با زنجیر و اخیرا رقص با قمه. و در تعزیه هایشان هم «شمر ذلجوشن» و همراهان «لعنتی اش» همراه با رقص و بزن و بکوب وارد صحنه می شوند و جالب که مردم هم همراه با آن ها کف می زنند و شادی می کنند.
البته معاون آقای رییسی، برای محکم کاری و با توجه به این که می بینند مردمان ایران پس از جمهوری اسلامی حسرت حتی دوران باستانی شان را می خورند می گوید:« فقط ما نمی‌گوییم شادی؛ خشاریارشاه و داریوش هم می‌گویند شادی خوب است، آن‌ها هم موحد بودند و اهورامزدا را قبول داشتند.» و البته چون گفتن از کوروش خطرناک است، او را جا می اندازد ولی کلی هم در وصف دورانی می گوید که خمینی و خامنه ای آن را «دوران طاغوت» دانسته اند. و جالب است که این وسط دستبردی هم به تاریخ می زند و می گوید: «اگر ملت ایران آنقدر زود {منظور پس از چهارصد سال بکش بکش}اسلام را پذیرفتند، به خاطر پییشینه تمدن ما بود»
به هرحال حواس مان باشد که حکومت به جایی رسیده که گویا وضعیت اقتصادی و فقر و بدبختی را به هیچ شکلی نمی تواند درمان کند، و لازم دیده که سر مردم را با بزن و بکوب یک جوری گرم کند. و همین روزهاست که آخوندها هم برمنبرها ترانه های دوران قبل از انقلاب را بخوانند و از بلندگوهای زندان ها به جای نوحه خوانی و قرآن خوانی اهنگ های شش و هشت پخش شود.