اکنون که نفت کم و بیش در حد سهمیۀ ایران صادر می‌شود؛ ارز و طلا اینطور افسارپاره کرده، وای از دو ماه دیگر که قرار است صادرات نفت به سمت صفر میل کند!
مسئولان در انتظار چه هستند؟ اینکه جهان علیه ترامپ طغیان کند و نفت ایران را بیشتر بخرد؟ اینکه ترامپ استیضاح شود و مایک پنسِ تندروتر جای او را بگیرد؟ اینکه اروپا با ارائۀ بسته‌ای شیک و پیک، زیان‌های ناشی از تحریم نفت را از جیب مالیات دهندگان اروپایی به گردن گیرد؟ اینکه چین و روسیه و هند تمام دار و ندار خود را به ایران هدیه کنند؟ اینکه مردم یک باره اعتمادشان به حکومت تا حد تحمل هر نوع فشار و ریاضتی بالا رود و با تغییر بنیادی الگوی مصرف خود، به خوردن نان خالی و “اوگرمو” رضایت دهند؟
اینکه توان مدیریت و خلاقیت و عقلانیت و کفایت و درایت مدیران و دستگاه های حاکم یک شبه جهشی تاریخی کند؟ اینکه خداوند از غیب مددی برساند؟
با اطمینان می توان گفت که هفت مورد از هشت مورد فوق اتفاق نمی افتد. فقط شاید عده ای به مورد آخر دل خوش کرده باشند. اما این دل خوشی هم بی پایه و اساس است چرا که اگر خداوند می‌خواست امدادی از غیب برساند؛ تا این اندازه چشم برخی‌ها را به روی واقعیات عینی نمی‌بست و برخی از دل‌ها را چنان سنگ نمی‌کرد که هیچگونه رحم و شفقتی به آنها راه نیابد!
با این حساب، هر کاری که قرار است فردای تحریم نفتی انجام شود؛ همین امروز هم انجام آن دیر شده است و فردا به مراتب دیرتر خواهد شد!