به جای کنایه به قطری‌ها، خودمان را درست کنیم

عصر ایران؛ مصطفی داننده- هر وقت تیم‌های ایران در سطح ملی یا باشگاهی با تیم‌های قطری بازی دارند، گزارشگران تلویزیون برای توجیه شکست‌های احتمالی از دو ملیتی بودن بازیکنان قطری سخن به میان می‌‎آورند. در بازی پرسپولیس و السد، مزدک میرزایی بارها به این نکته اشاره کرد که بازیکنان قطری در اصل قطری نیستند.

اشاره کردن به این موضوع تنها و تنها برای اقناع افکار عمومی است تا مردم به این نتیجه برسند اگر ما به قطر یا تیمی باشگاهی از این کشور باختیم به خاطر این بوده که آنها تیمی فرا قطری هستند.

ببیند تنها حدود 300 هزار قطری در این کشور زندگی می‌کنند. این یعنی این میزان جمعیت ظرفیت حضور در عرصه‌های مختلف را ندارد و به خاطر همین است 2 میلیون خارجی در این کشور زندگی می‌کنند.

قطر مانند ما 80 میلیون جمعیت ندارد که بتواند در زمینه‌های مختلف حضور داشته باشد. عقل می‌گوید کشوری که جمعیت کمی دارد برای حضور در عرصه‌های مختلف مجبور است دست خود را به سمت اتباع دیگر کشورها دراز کند.

دیگر زمان آن فرا رسیده است که ما دست از این بهانه برداریم و به جای کنایه زدن به قطری‌ها به خودمان تلنگر بزنیم. به مدیریت خودمان که باعث شده است پرسپولیس از نقل انتقالات محروم شود و استقلال هم با بحران جابه جایی بازیکن روبرو شود.

ما باید به این فکر کنیم چرا در یک لیگ کشور همه تیم‌ها با مشکلات بزرگ و کوچک فرهنگی و مالی روبرو هستند و کسی هم نمی‌تواند برای آن راه حل پیدا کند.

بهتر است سوزنی به خود بزنیم و بپرسیم چرا با وجود این همه سرمایه انسانی، نتوانسته‌ایم استعدادهای نوجوانان و جوانان کشور را شناسایی کنیم تا آنها در مسیر درست زندگی قرار بگیرند.

به جای اینکه به ورزشگاه‌های خالی قطر کنایه بزنیم، بهتر است ببینم آنها چه ورزشگاه‌هایی برای رفاه همان جمعیت کم خود ساخته‌اند و ما چه ورزشگاه‌هایی برای خیل هواداران خود ساخته‌ایم.

قطر با جمعیتی که به اندازه یک شهر کوچک ایران هم نیست، در سال 2022 جام جهانی فوتبال برگزار می‌کند و ما به دلیل فقر امکانات جام ملت‌های آسیا را هم نمی‌توانیم برگزار کنیم.

قطر جمعیت کمی دارد و برای موفقیت کشور و پرچمش، از مردم دیگر کشورها کمک می‌گیرد و ما دارای منابع انسانی غنی هستیم اما از آن استفاده نکنیم. حالا به نظر شما باید قطری‌ها را مواخذه کنیم یا خودمان را به دادگاه ببریم.

دیگر این همه بهانه آوردن برای توجیه شکست‌ها ملال آور شده است. کاش به جای پیدا کردن بهانه، راه‌حلی برای بهتر شدن شرایط کشور پیدا می‌کردیم.