رهبر جمهوری اسلامی در سخنانش تلاش کرد با وصل کردن معترضان به دستگاههای امنیتی خارجی و همچنین ارائه آمارهایی بدون سند، نیروهای هوادار و سرکوبگر خود را در جبهه نظام حفظ کند
علی خامنهای، رهبر جمهوری اسلامی، روز یکشنبه ۱۴ خرداد ۱۴۰۲ در سخنرانی خود به مناسبت سالروز مرگ روحالله خمینی، بنیانگذار نظام اسلامی در ایران، مردمی را که طی ماههای گذشته در اعتراض به جمهوری اسلامی به خیابانهای آمدند، «اراذل و اوباش» و «احمق» خواند.
او که به نظر میرسید از اعتراضهای سراسری چندماهه و شعارها علیه خود و جمهوری اسلامی در ایران عصبانی است، در سخنانش گفت: «در داخل، اراذل و اوباش اینجور کارها کردند و افراد مغرض اینطور شعار دادند. در خارج هم بعضی از سیاستمداران سطوح بالای دولتی با همین دشمنها عکس یادگاری گرفتند. اینها خیال میکردند کار تمام شده است. طراحی آنها جوری بود که فکر میکردند کار جمهوری اسلامی تمام شده. احمقها باز هم اشتباه کردند.»
علی خامنهای در حالی از پایان یافتن اعتراضها علیه جمهوری اسلامی سخن میگوید که مردم معترض همچنان بیلبوردهای حاوی تصاویر او و روحالله خمینی در شهرهای مختلف ایران را به آتش میکشند و تعداد پرشماری از زنان ایرانی نیز با کنار گذاشتن حجاب اجباری و انتخاب پوشش دلخواه، به مبارزه با قوانین سرکوبگرایانه نظام اسلامی ادامه میدهند.
رهبر جمهوری اسلامی در ادامه سخنان خود، مانند گذشته اعتراضهای مردمی علیه جمهوری اسلامی را به «دشمن خارجی» ربط دارد و گفت: «آخرین تلاش دشمن البته تا حالا، همین اغتشاشات پاییز گذشته بود که طراحی آن در اتاقهای فکر کشورهای غربی انجام گرفت و طراحی جامعی هم انجام دادند. پشتیبانی مالی، رسانهای و تسلیحاتی به وسیله دستگاههای امنیتی غربی صورت گرفت و پادو آنها هم عناصر خائن وطنی بودند که به ملت پشت کردند. عناصری که از اینجا به خارج رفتند و مزدور و عامل سیاستهای دشمنان ایران و اسلام و جمهوری اسلامی شدند. یک عده هم پیادهنظام اینها در داخل کشور شدند.»
رهبر جمهوری اسلامی در حالی بار دیگر اعتراضات مردم را به بیگانگان نسبت داده که در جریان خیزش سراسری اخیر، بسیاری از چهرههای تندرو و وابسته به نظام جمهوری اسلامی از جمله احمد خاتمی، غلامحسین محسنی اژهای، محمدباقر قالیباف، علیرضا پناهیان، غلامعلی حدادعادل و جمعی از مدرسین حوزههای علمیه اعتراف کردند میزان خشم مردم ایران از نظام جمهوری اسلامی به دلیل مشکلات اقتصادی و سرکوبهای اجتماعی، به حد بالایی رسیده است و اعتراضهای سراسری ایرانیان به کشورهای خارجی ارتباطی ندارد.
سخنان خامنهای درباره حمایت مالی و تسلیحاتی خارجیها از معترضان داخل کشور و همچنین اینکه «رادیو و تلویزیونهای خارجی ساخت بمب دستی را به مردم یاد میدادند»، نیز ادعاهایی بدون مدرک و سندند که به نظر میرسد جز تلاش او برای پروندهسازی امنیتی علیه معترضان ایرانی معنایی نداشته باشد.
علی خامنهای در بخش دیگری از سخنانش، تلاش کرد نیروهای سرکوبگری را که در جریان اعتراضهای سراسری بیش از ۵۰۰ معترض را به قتل رساندند، «مظلوم و بیدفاع» جلوه دهد؛ «دانشجوی انقلابی در فلان دانشگاه فحش ناموسی میشنود اما از میدان خارج نمیشود. طلبه بسیجی زیر شکنجه به شهادت میرسد، اما حاضر نیست حرفی را که دشمن میخواهد، بر زبان جاری کند»؛ ادعاهایی که ویدیوهای منتشرشده در رسانههای اجتماعی از شلیکهای پیدرپی ماموران پلیس و نیروهای بسیج و لباسشخصی به سمت مردم بیدفاع، کذب بودن آن را اثبات میکند.
حتی در مواردی، افراد نزدیک به خامنهای نیز از کشتار وسیع مردم در جریان خیزش سراسری انتقاد کردهاند. از جمله رضا داوری، دبیر شورای ائتلاف نیروهای انقلاب اسلامی، که یک فایل صوتی هکشده از گروه بلکریوارد فاش کرد او در یک جلسه به ریاست غلامعلی حداد عادل، مشاور خامنهای، از «کشتار وسیع مردم زاهدان» در جمعه خونین این شهر انتقاد کرده بود.
خامنهای در بخش پایانی سخنانش در مقبره روحالله خمینی، به وجود مشکلات عمده اقتصادی و معیشتی در ایران و همچنین دینگریز شدن شماری از مردم ایران اعتراف کرد، اما مدعی شد که دشمنان جمهوری اسلامی تلاش میکنند «با سوءاستفاده از این مشکلات، نور امید را در دلهای جوانان خاموش کند و آنها را به نظام بدبین کنند».
او گفت: «در دوران جنگ هم یک عدهای بیخیال و بیاعتنا به کشور و دین بودند و مسئولان را مسخره میکردند. مهم این است که ما امروز در سراسر کشور هزاران هسته مقاومت در مساجد و هیئتها داریم و جوانانی از آن بهعنوان مدافع حرم و مدافع امنیت برمیخیزند»؛ سخنانی که نشان میدهند تمرکز رهبر جمهوری اسلامی عمدتا متوجه افزایش تعداد و تربیت نیروهای بسیجی و سرکوبگران مسلح است تا اعتراضهای مردمی ماهها و سالهای آینده را هم سرکوب و کنترل کنند.
او با بیان این جمله عجیب در مدح روحالله خمینی که «ابعاد شخصیتی امام ما از ابنسینا و شیخ طوسی هم وسیعتر و متنوعتر است»، افزود: «پیشرفتهای کشور بهمراتب بیشتر از مشکلات است؛ در عرصههای علم و فناوری، ایجاد زیرساختهای صنعتی و کشاورزی و ساختارهای حملونقل، تربیت نیروی انسانی، کشاندن فعالیتهای عمرانی به نقاط دوردست کشور و همچنین در عرصه بینالمللی و اقتدار نظامی و دفاعی کشور، حقایق امیدزایی وجود دارند»؛ ادعاهایی که آمار و ارقام دولتی از افزایش چندبرابری میزان مهاجرت مختصصان مشاغل مختلف در ماههای اخیر و وضعیت افسارگسیخته و بحرانی اقتصاد و صنعت در ایران کذب بودن آنها را هم اثبات میکنند.