یک پژوهشگر و کنشگر میراث فرهنگی از صدور مجوز ساخت بوستان (پارک) در حریم درجه یک کاخ یا دژ باستانی معروف به «قصر ابونصر»، بازماندهای از اواخر هخامنشی با قدمتی بیش از ۲۳۰۰ سال، خبر داد و گفت: بخش ورودی به محوطه باستانی قصرابونصر شیراز که با وجود ثبت در فهرست آثار ملی هیچ شناسه و محافظی ندارد و رها شده است.
به گزارش ایسنا، سیاوش آریا گفت: حریم درجه یک کاخ ـ دژ باستانی نامدار به «قصراَبونَصر» در شیراز با پروانه (مجوز) ادارۀ کل میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی استان فارس و از سوی شهرداری، مورد دستاندازیهای گسترده قرار گرفته و بنا است در آیندهای نزدیک در کنار این یادگار ملیِ ارزشمند، بوستان (پارک) محلی ساخته شود. با این همه، کُنشگران و کارشناسان میراث فرهنگی به ساخت و سازها ایراد گرفته و خواستار توقف آن شدهاند، ولی تا کنون اعتراضها راه به جایی نبرده است.
او درباره ارزش تاریخی این دژ یا کاخ از مرحوم جمشید صداقت کیش، باستانشناس روایت کرد: این جایگاه از روزگار پیش از تاریخ وجود داشته است و مانند دژ استوار و محکم نظامی در اواخر شهریاری هخامنشی و دوره اشکانی و ساسانی مورد بهره پادشاهان بوده است و در سال ۴۲۰ مَهی (قمری) ابونَصر(پسر امیرعضدالدوله دیلمی) از فرمانروایان پارس، از این جایگاه به عنوان کاخ بهره برده و از همینرو، در دورۀ اسلامی به «قصر اَبونصر» نامدار شد.
آریا اضافه کرد: در دهه ۵۰ میلادی پُروفسور تیلیا، دو ستون و یک درگاه هخامنشی را که از پارسه (تخت جمشید) در زمانی نادانسته به اینجا آورده بودند، شناسایی کرده و به پارسه بازگرداند.
این پژوهشگر میراث فرهنگی ادامه داد: کاخ ـ دژ باستانی نامدار به قصرابونصر که نخستین یادگار ملیِ ثبتی شهرستان شیراز و استان فارس با شماره ۱۳ بوده و در سال ۱۳۱۰خورشیدی به ثبت ملی رسیده است، روزهای سخت و دشواری را پشت سر میگذارد. کَند و کاوهای غیرمجاز سودجویان اَموال فرهنگی و تاریخی در عَرصه و حریم محوطۀ باستانی قصراَبونصر شیراز در سالهای گذشته، تنها یکی از دشواریهای پیش روی این یادگار ارزشمند ملی است که آسیبهای بسیار فراوانی را به آن وارد کرده است. یادگارینویسیها با رنگ از سوی برخی از افراد بومی نابخرد و فرومایه روی دیوارههای دفاعی و سنگی این کاخ ـ دژ باستانی در جای جای آن، از دیگر چالشهایی است که قصراَبونصر همواره با آن روبهرو بوده و همچنان دنباله دارد که نشانۀ فقر فرهنگی و نبود پالایش فرهنگ و مهمتر از همه، نبود آموزش در میان تودۀ مردم است که امروزه به یکی از بزرگترین دشواریهای یادمانهای تاریخی و فرهنگی در کشور تبدیل شده است. این در حالی است که آن افراد فرومایه تنها در دو سه دقیقه با رنگ روی آثار تاریخی و فرهنگی، نشانههایی از بیفرهنگی خود را به ثبت میرسانند، ولی پاکسازی آن، جدا از هزینههای هنگفتی که روی دست وزارت میراث فرهنگی میگذارد، هفتهها و گاهی ماهها و در چندین مرحله باید صورت گیرد و بسیار زمانبر خواهد بود.
آریا که بارها درباره وضعیت وخیم این اثر تاریخی هشدار داده است، اظهار کرد: ریختن زباله و پسماندهای خانگی و ساختمانی افراد بومی روی محوطه و درون عرصۀ قصراَبونَصر از دیگر دشواریهای پیش روی این یادگار ارزشمند ملی است که چندین سال است به یکی از چالشهای مهم آن تبدیل شده و صحنۀ زشت و زنندهای را به نمایش گذاشته است و همچنان دنباله دارد. مسؤولان میراث فرهنگی شهرستان شیراز و شهرداری و مدیریت شهری نیز تنها بیننده و نظارهگر این داستان هستند و تا کنون هیچ گونه کوششی برای جمعآوری زباله و پسماندها انجام ندادهاند و هرکدام توپ را به زمین دیگری میاندازد و از وظیفه خویش سر باز زده که جای اَفسوس و دریغ دارد.
این کنشگر میراث فرهنگی در شیراز گفت: بیگمان بدترین دشواری این روزهای قصر ابونصر را باید ساختوساز در حریم درجه یک و چسبیده به عرصه آن دانست که شوربختانه با پروانه (مجوز) خود اداره کل میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی استان فارس در سالهای گذشته (۱۳۹۸) صورت گرفته است که جای بسی شگفتی و پرسشهای بیشماری دارد و روشن نیست که بر چه پایه و اساسی، این اقدام نسنجیده و نادرست رخ داده است.