– نازنین انصاری روزنامه‌نگار بین‌المللی و مدیر مسئول کیهان لندن و کیهان لایف و عضو هیئت مدیره دانشنامه ایرانیکا در دانشگاه کلمبیا و جمشید برزگر روزنامه‌نگار و تحلیلگر سیاسی گردانندگان این همایش بودند.
– در همایش «پیمان همکاری» نمایندگانی از طرف شورای مدیریت گذار، حزب مشروطه ایران (لیبرال دمکرات)، شورای ملی تصمیم، جمعیت سوسیال دمکراسی برای ایران، جنبش وحدت ملی ایرانیان و انجمن اتحاد برای آغازی نو سخنرانی کردند.
فیروزه نوردستروم- جمعه ۱۷ شهریور برابر با هشتم سپتامبر، همایش «پیمان همکاری» به مناسبت سالگرد انقلاب ملی «زن زندگی آزادی» با موضوع دستاوردها، چالش‌ها و چشم‌اندازهای این خیزش مردمی به صورت آنلاین برگزار شد.
در همایش «پیمان همکاری» نمایندگانی از طرف شورای مدیریت گذار، حزب مشروطه ایران (لیبرال دمکرات)، شورای ملی تصمیم، جمعیت سوسیال دمکراسی برای ایران، جنبش وحدت ملی ایرانیان و انجمن اتحاد برای آغازی نو سخنرانی کردند.
این نشست بطور همزمان در دیگر شبکه‌های اجتماعی و کلاب هاوس پخش می‌شد.
نازنین انصاری روزنامه‌نگار بین‌المللی و مدیر مسئول کیهان لندن و کیهان لایف و عضو هیئت مدیره دانشنامه ایرانیکا در دانشگاه کلمبیا و جمشید برزگر روزنامه‌نگار و تحلیلگر سیاسی گردانندگان این همایش بودند.
در ابتدا نازنین انصاری شاخص‌های «پیمان همکاری» را به این شرح یادآور شد: «باور به تمامیت ارضی و یکپارچگی ملی ایران، باور قطعی به ضرورت گذار از حکومت جمهوری اسلامی به یک نظام دموکراتیک با نمایندگی سکولار، پذیرش اعلامیه جهانی حقوق بشر و کنوانسیون‌های ضمیمه آن به عنوان مبنای حقوق و آزادی‌های اساسی شهروندان ایران، تلاش برای رفع هرگونه تبعیض جنسیتی، قومی، عقیدتی و دینی در جامعه و ایجاد فرصت برابر برای همه شهروندان، پذیرش اصل عدم تمرکز در نظام مدیریت کشوری و به رسمیت شناختن حق مردم در دخالت موثر در اداره کلیه امور منطقه خود از طریق سیاست گذاری مجالس محلی، باور به رای و اراده آزاد شهروندان ایران به عنوان تنها مرجع مشروعیت حاکمیت ملی، واگذاری تعیین نوع نظام سیاسی آینده کشور به اراده آزاد و رای شهروندان ایران در فضای آزاد کامل رسانه‌ای برای عموم از طریق نمایندگان مردم در مجلس موسسان و تایید آن در یک رفراندوم ملی.»
اولین سخنران این همایش، کوثر فتاحی از اعضای شورای مدیریت گذار» در مورد آسیب‌شناسی و دستاوردهای این جنبش صحبت کرد.
وی جنبش کنونی را یک دستاورد بزرگ جاری دانست و گفت: «در حال حاضر زندانیان سیاسی مطالبات خود را به بیرون زندان منتقل می‌کنند، زنان حضور پررنگ دارند اما با اینکه جنبش پلورالیست بود اما از جایی به بعد گسترش پیدا نکرد.»
وی اضافه کرد: «کمرنگ بودن چشم‌انداز از آینده ایران باعث شد قشر خاکستری وارد عرصه خیابانی نشدند در حالی که در مقابل یک حکومت توتالیتر به میلیونی شدن اعتراضات نیازمندیم.»
فتاحی با بیان اینکه اعتصابات سیاسی در ایران هنوز فراگیر نشده ادامه داد: «در کردستان شاهد این اعتصابات بودیم اما توسعه پیدا نکرد.»
وی به نبود آلترناتیو یا عدم انسجام اپوزیسیون نیز اشاره کرد و افزود: «این همایش تلاش اپوزیسیون برای همگرایی و همسویی است هرچند نشست جرج تاون مثبت و کمک به جنبش بود اما دیر شروع شد.»
وی بازگشت زن در اولویت‌ها و مرکزیت جنبش، گذار از شعارهای سلبی و رسیدن به یک تصویر ایجابی از آینده، پاکسازی عناصر ارتجاعی، همبستگی اقلیت‌های قومی و جنسیتی و در هم شکستن دیوارها بین این اقشار را از جمله دستاوردهای این جنبش برشمرد.
سپس مجید برزگر در سخنان خود موضوع همگرایی و ائتلاف نیروهای سیاسی را یک ضرورت انکارناپذیر دانست و گفت: «در ۴ دهه گذشته مشکلات گروه‌های سیاسی ناتوانی از گذشتن از این موانع و هم‌پیمان شدن بر سر اصول و فصل مشترک‌هایی بوده است که می‌تواند زمینه را برای حرکت به سوی آینده فراهم کند.»
محمد حسن زاده مهرآبادی عضو هیات مدیره «جنبش وحدت ملی ایرانیان» سخنران بعدی این همایش در مورد ضرورت «همبستگی ملی برای پیشبرد انقلاب زن زندگی آزادی» صحبت کرد.
وی با تأکید بر اینکه این همبستگی ایجاد شده و باید تداوم پیدا کند گفت: «ما همه انتظار داریم جامعه‌ی رو به پیشرفت داشته باشیم و گام‌های موفق‌تری در جامعه جهانی برداریم. اما آموزش و پرورش ما در سیطره خرافات دینی نظام جمهوری اسلامی و ارزش خانواده و تعالی بانوان زیر فشار فرهنگ‌های عقیدتی قرار دارد و روز به روز اسطوره‌های تمدن ایرانی رو به فراموشی هستند.»
وی به تاثیرگذاری گردهمایی بزرگ خارج کشور نظیر تجمع برلین بر سیاستمداران غربی اشاره کرد و افزود؛ «جامعه مدنی و رسانه‌های مهم سایر کشورها باید تحت تاثیر قرار بگیرند. ایجاد ارتباط با مبارزان خودجوش در داخل کشور، نگه داشتن صدای مردم ایران، زنده نگه داشتن سالگردها، فارغ از هر جنسیت، قومیت و باور از راه‌های جنبش وحدت ملی ایرانیان به شمار می‌روند.»
در ادامه شهلا انتصاری از سخنگویان «شورای ملی تصمیم» در مورد «ضرورت و همگرایی در داخل و خارج کشور برای پیروزی» صحبت کرد.
وی به تجارب خود در جمهوری اسلامی اشاره کرد و گفت: «جنبش اعتراضی که از فردای انقلاب ۵۷ در ایران شروع شده جنبشی حق‌طلبانه، آزادیخواهانه و دموکراسی‌خواهانه بوده است. زنان همواره پیشتاز این جنبش، خواهان آزادی، رفاه، حق اعتراض و خواهان حق تشکیل سندیکا و… بودند. این حق‌طلبی همچنان در این ۴۴ سال ادامه دارد.»
او که از جان به دربردگان کشتار دهه ۶۰ در جمهوری اسلامی است اضافه کرد: «قبل از اینکه خواهان مشروطه یا جمهوری یا هر شکل دیگر حکومت باشیم باید تمرین دموکراسی داشته باشیم، با گفتگو و همکاری با تمام فعالین سیاسی، مدنی، اجتماعی، صنفی کارگری و زنان در ایران به این نتیجه رسیدم که می‌بایست به این تمرین اهمیت داده شود. این دموکراسی باید نهادینه شود. رسانه بودن، صدا بودن، گفتگو کردن اشکالی ندارد ولی زمانی که این گفتگو برای حذف یا تخطئه فرد و گروه دیگری باشد پایه دیکتاتوری است.»
انتصاری به همکاری مشترک بین گروه‌ها و افراد مختلف در ایران اشاره کرد و افزود: «نتیجه آخرین همکاری مشترک از تمام افراد و گروه‌های مختلف، بیانیه ۱۴ نفر بود، این افراد بعد از تحمل حبس و محرومیت از حقوق اجتماعی با چند نفر از دوستان و فعالان خارج کشور ادامه راه بیانیه ۱۴ را دنبال کردند و در نهایت، شورای ملی تصمیم تشکیل شد. به دنبال تشکیل شورای ملی تصمیم، شش تشکل دیگر، پیمان همکاری تشکیل دادند.»
سخنران بعدی یزدان شهدایی از مشاوران «شورای مدیریت گذار» بود. او بجای محسن سازگارا که نتوانسته بود در این جلسه شرکت کند در مورد چالش‌های پیش روی جنبش زن زندگی آزادی صحبت کرد.
شهدایی با بیان اینکه انقلاب زن زندگی آزادی تمام عرصه‌ها را به چالش کشانده تأکید کرد: «این انقلاب بزرگ که در مقابل جهالت، عقلانیت را به نمایش گذاشت به ارزش‌های جهانشمول آراسته است.»
وی بزرگترین چالش این جنبش را با این پرسش عنوان کرد که چگونه می‌توان جمهوری اسلامی را به پایین کشید و بستر ساختار ایران فردا را فراهم کرد.
به گفته وی «گذار سیاسی یا سازماندهی سیاسی گذار باید با تحولات فرهنگی و اجتماعی جامعه همخوانی داشته باشد تا مقبولیت پیدا کند، برنامه‌ای سیاسی که نمایانگر پلورالیسم سیاسی و اجتماعی و کثرت‌گرایی جامعه ایران باشد، برنامه‌ای که یک چشم‌انداز برای فردای ایران پس از براندازی داشته باشد. داشتن یک برنامه روشن از جانب مهندسان سیاسی قدرت در همه مراحل گذار چالش بزرگ دیگری است که پیش روی همه ما قرار دارد.»
شهدایی به چالش‌های دیگری نیز اشاره کرد و افزود: «برنامه‌ای که خلعیت از جمهوری اسلامی و انتقال قدرت و دوران گذار را به روشنی بیان کند، برنامه‌ای که بتواند چشم‌اندازی برای بازسازی ایران آینده را در خود داشته باشد، چالش کنونی در تامین گذار سیاسی، ایجاد یک رهبری و نماینده سیاسی همه‌جانبه‌نگر است که بتواند با جهان مذاکره و گفتگو کند.»
سخنران بعدی هنگامه عباسی از اعضای «جمعیت سوسیال دموکراسی برای ایران» بود که در مورد دستاوردهای جنبش انقلابی و نقش تاریخی مبارزات زنان صحبت کرد.
وی ابتدا به تاریخ مبارزات زنان در جنبش‌های سیاسی اجتماعی، از حجاب برگرفتن طاهره قره العین و جان دادن در راه مبارزه‌اش تا نقش زنان در جنبش تنباکو و انقلاب مشروطه تا انقلاب ۵۷ تا امروز و حماسه مقاومت در خیابان‌ها و شکنجه‌گاه‌های جمهوری اسلامی اشاره کرد.
وی این همایش را بازتاب همبستگی و خواست مردم ایران دانست و تأکید کرد؛ «این جنبش، همدلی، همبستگی و همزبانی را شکوفا کرد. این جنبش، ترس از دیکتاتور را به حاشیه راند و امید را جایگزین کرد، این جنبش، اهمیت تشکل و رهبری جمعی را به ما نشان داد. سر باز ایستادن ندارد و ما هم بعد از این جنبش به خودباوری رسیدیم و بدون شک مردم ما پیروز این آوردگاه هستند.»
محمد نیکبخت عضو «شورای ملی تصمیم» و ساکن اصفهان از ایران سخنران دیگر این همایش بود که در مورد چالش‌های پیش روی جنبش در رابطه با سرکوب توسط رژیم سخنرانی کرد.
وی با اشاره به ۲۵ شهریور سالگرد خیزش ملی مردم ایران گفت: «در این روز با تمام توان در خیابان‌ها حاضر خواهیم شد، در این راه، پشتوانه ما همت و اراده ایرانیان داخل و خارج است، با شعار محوری زن زندگی آزادی و فریاد راهبردی مرگ بر خامنه‌ای در خیابان‌ها حاضر خواهیم شد.»
وی چالش اصلی را نیروهای سرکوب عنوان کرد که به دو بخش سخت‌افزاری و نرم‌افزاری تقسیم می‌شوند: «بخش سخت‌افزاری نیروهای امنیتی نظامی و انتظامی هستند که در مقابل مردم در خیابان‌ها قرار می‌گیرند.»
به گفته نیکبخت، بنیانگذار خشونت مقدس، ولی فقیه اول بود آنجا که خواستند علیه حکم قصاص تظاهرات کنند و گفت این مخالفت با حکم خداست. ولی فقیه دوم هم تلاش کرد جنگی در سوریه راه‌اندازی کند و بر پیکر کشته‌شدگان آن جنگ، موج‌سواری کند. ماحصل ایدئولوژی مبتنی بر خشونت مقدس است که در طول ۴ دهه توسط رژیم ولی فقیه هدایت شده است.
وی که در سال ۹۱ هشت سال زندان بدون مرخصی و ۳۰ ماه حبس انفرادی را تحمل کرد اضافه کرد: «به مدد رشد آگاهی، الگوی تصورات مردم تغییر و این ایدئولوژی ریزش کرده است، این ایدئولوژی در میان نیروهای حکومتی ریزش کرده و به بن‌بست رسیده، باید برای جذب این نیروها برنامه داشته باشیم. مادامی که در کنار مردم قرار بگیرند مال و جان و خانواده آنها ضمانت می‌شود.»
نیکبخت با تاکید بر اینکه در فراخوان ۲۵ شهریور باید «حتما ازدحام حداکثری داشته باشیم» ادامه داد: «در دفاع مشروع باید تولیدات ایدئولوژیک حکومت را نشانه بگیریم.»
سپس مریم شریعتمداری از دختران خیابان انقلاب و از اعضای «حزب مشروطه لیبرال دموکرات» در مورد نقش جوانان در جنبش زن زندگی آزادی صحبت کرد.
وی انقلاب سال ۵۷ و جوانان انقلابی و حامی حکومت را مثال زد و گفت: «هرچه جلوتر رفتیم جوانان در ایران هیجان را کنار گذاشتند و آگاه‌تر شدند تا جایی که دشمن درجه یک جمهوری اسلامی شدند و روز به روز این نقش پر رنگ‌تر می‌شود.»
وی خیزش ملی مردم ایران را پر رنگ‌ترین خیزش در بین خیزش‌های چند سال قبل عنوان کرد و افزود: «نوک پیکان جمهوری اسلامی و صدور احکام اعدام به سوی معترضین جوان نشانه رفته است چون جمعیت ایران جوان است، درصد بالایی زیر ۴۰ سال هستند که دنبال فرزندآوری نیستند، هیچ آینده‌ای برای خود نمی‌بینند و با وجود جمهوری اسلامی آینده خود را محکوم به نابودی می‌بینند.»
وی به نوجوانان و افراد زیر ۱۸ سال فعال در این خیزش نظیر نیکا شاکرمی و سارینا اسماعیل زاده اشاره کرد و گفت: «رفتار این نوجوانان انقلابی دست کمی از افراد بزرگسال نداشت. آنها آگاهند، پرشورند و انگیزه دارند.»
در ادامه پرویز هدایی از اعضای «انجمن اتحاد برای آغازی نو» در مورد «اپوزیسیون، تجربه‌ها و چشم‌اندازها در جنبش زن زندگی آزادی» سخنانی ایراد کرد.
وی حرکت نوین مردم ایران در جنبش اخیر را دارای محتوایی آزادیخواهانه و سکولار در راستای عبور از جمهوری اسلامی دانست و تاکید کرد: «احزاب و سازمان‌ها تا حدودی با آن هم‌نوایی کردند، اصلاح‌طلبان به علت عدم آمادگی برای عبور از جمهوری اسلامی از همکاری جدی با انقلاب جا ماندند. جریان‌های برانداز اما بیگانه با سکولاریسم واقعی، درگیر اسلام سیاسی یا ایدئولوژی‌های دیگر، ناتوانی خود را در درک این انقلاب نشان دادند. جریان‌هایی که با ۵۷ تکلیف خود را روشن نکردند نظیر چپ‌های سنتی یا برخی جریان‌های جمهوریخواه در برخورد با جبهه واحد و اتحاد نیروها مشکل‌زا بوده و هستند.»
در پایان مجید برزگر با بیان اینکه ضرورت همراهی و ضرورت پذیرش دیگری درک شده و اپوزیسیون این مسئله را از مردم داخل کشور یاد گرفت گفت: «جمهوری اسلامی اجازه نداد همبستگی ملی و درد مشترک ایجاد شود، اما طیف‌های مختلف به این ضرورت پی برده‌اند که باید هم‌سوتر و همگراتر باشند، تشکیل این بلوک‌ها زمینه‌ساز می‌شود تا بین جریان‌هایی که با هم رقابت فکری دارند زمینه مشترک و اصول مشترک شکل بگیرد.»
وی تاکید کرد: «پیمان همکاری برای دوران انتقالی و پس از جمهوری اسلامی نیز مهم است تا احزاب مختلف بتوانند با یکدیگر همکاری کنند و این تمرینی است تا در عمل دموکراسی را در ایران آینده تجربه کنیم.»
کیهان لندن