«هادی چوپان» چهره شاخص پرورش اندام ایران، به بالاترین مقام رقابت‌های بدنسازی و زیبایی اندام در جهان رسید؛ او یکشنبه۲۷آذر در «مستر المپیا» ۲۰۲۲، که به میزبانی آمریکا برگزار می‌شد، بالاترین امتیاز را از داوران گرفت و به مقام قهرمانی رسید.
آن‌چه هادی چوپان را برای مردم ایران عزیز کرد، نه فقط اندام تراشیده و عضلات فرم گرفته و موزون او، که در حقیقت جملاتش لحظاتی پس از گرفتن مدال طلا و نشان نخست بود.
هادی چوپان گفت: «امیدوارم این قهرمانی مقداری از غم‌های مردم ایران را کم کند و توانسته باشم نماینده و سرباز خوبی برای مردم کشورم باشم.»
او سپس مقامش را که تاکنون توسط هیچ ورزشکار ایرانی کسب نشده بود، به زنان ایران در سراسر جهان تقدیم کرد: «این مدال را به بانوان شریف ایران و مردم ایران که در هر کجای دنیا هستند، تقدیم می‌کنم. امیدوارم شادی مهمان خانه همه باشد، نژادپرستی در بین ما نباشد، همه از هر کشوری که هستیم با هم دوست باشیم و به یکدیگر افتخار کنیم.»
هادی چوپان، پسری که از کودکی کنار برادرش کارگری می‌کرد کیست، و چگونه به بالاترین درجه پرورش اندام رسید؟
وب‌سایت «fitnessvolt»، سال ۲۰۱۹ در گزارشی که از حضور هادی چوپان، قهرمان بین‌المللی ایران در رقابت‌های جهانی «ونکوور» کانادا نوشته بود، به نکته‌ای خاص از ویژگی‌های او اشاره کرد.
«متئو مگنانته» گزارشگر این وب‌سایت خبری نوشته بود: «ما مطمئن نیستیم که برنامه هادی چیست. هیچ‌کس دقیقا نمی‌داند او برای آینده چه برنامه‌ای دارد. او قابل پیش‌بینی نیست، فقط باید از تماشای رقابت او در حال حاضر لذت ببریم.»
او قابل پیش‌بینی نیست، شاید به این دلیل که از سخت‌ترین شرایط، به بالاترین درجه رسید.
هادی چوپان ۴مهر۱۳۶۶ در «سپیدان» شیراز متولد شد؛ شهری که گویشی به «لری جنوبی» دارد. ده ساله بود که برای اولین‌بار همراه «حسن»، برادر بزرگترش به ساختمان‌های در حال ساخت رفت تا «گچ‌کاری» را آغاز کند.
او تا سیزده سالگی، هم درس خواند و هم کنار برادر بزرگ، گچ‌کار بود. تا این‌که برادرش می‌فهمد او عاشق ورزش بدنسازی است. پس حسن، هادی را از سیزده سالگی با تشویق و اصرار، راهی سالن‌های بدنسازی می‌کند. شهرستان امکانات کافی نداشت، هزینه‌های باشگاه و خرید وزنه و دمبل و اسباب این ورزش گران بود و برای همین، اگر اصرارهای برادر نبود، هادی خیلی زود شاید ورزش بدنسازی را کنار می‌گذاشت.
برای همین مدتی سراغ رشته بوکس رفت. ارمغان بوکس برایش ضربه‌هایی بود که منجر به کم‌شنوایی‌اش در دوران نوجوانی شد. بعدها گفت هرگز سعی نکرد به این مشکل به عنوان یک نقطه ضعف در زندگی‌اش نگاه کند و آن را به عنوان بخشی از زندگی‌اش پذیرفت.
بوکس را در ۱۸ سالگی رها کرد و دوباره و البته با حمایت برادرش سراغ بدنسازی و این مرتبه، به صورت حرفه‌ای رفت. سه سال بعد در ۲۱ سالگی، برای اولین‌بار به مقام قهرمانی استان فارس و سپس در همان سال به مقام سوم رقابت‌های کشوری رسید.
ورزش ایران حالا پسری با قد ۱۶۸ سانتی‌متر و وزن ۶۸ کیلوگرم را، به عنوان پدیده بدنسازی ایران می‌شناخت.
هادی چوپان با وجود کسب مدال‌های طلا، نقره و برنز از سال ۱۳۸۴ تا سال ۱۳۹۰، عضو تیم ملی ایران نبود. سال ۱۳۹۰ برای اولین‌بار به تیم ملی بدنسازی ایران دعوت شد. از آن زمان، او آرام آرام وزنش را بالا برد تا به ۹۵، و سپس وزن کنونی‌اش ۱۰۰ کیلوگرم رسید.
سال ۱۳۹۵ وقتی به مجوز حرفه‌ای شرکت در مسابقات بین‌المللی مانند رقابت‌های مستر رسید، کمتر کسی انتظار داشت با این وزن، موفقیت خاصی در رقابت‌های بین‌المللی کسب کند. بسیاری به او توصیه کردند که وقتش را برای مبارزه‌ها هدر ندهد و سراغ مربیگری را بگیرد.
شهریور سال ۱۳۹۸ وقتی دیگر به عنوان یک قهرمان جهانی شناخته می‌شد، گفت: «هرچقدر بیشتر می‌گفتند کنار بکش، بیشتر مصمم می‌شدم. هیچ اسپانسری نداشتم، ماشین زیر پایم که با بدبختی خریده بودم را فروختم که خرج زندگی و تمرین کنم.»
او سال ۲۰۱۳ برای نخستین‌بار به مدال طلای رقابت‌های جهانی در مراکش رسید. پس از آن، ورزشکاران بدنساز جهان او را با لقب «گرگ ایرانی» شناختند. خودش در مورد این‌که چه کسی به او چنین لقبی را داد گفته است: «هیج کس این لقب را روی من نگذاشت، در حقیقت این لقب را خودم برای خودم انتخاب کردم. چون می‌خواستم هیچ‌وقت و در هیچ شرایطی رام هیچ مشکلی نشوم. از نظر من، گرگ ایرانی یا پارسی، یعنی جنگجویی رام نشدنی.»
هادی چوپان به همین میزان هم مستقل، آزاده و سرکش است. در موردش می‌گویند هرگز حاضر به دیدارهای سفارشی یا سیاسی نشد. با وجود وعده‌های مالی مناسب، وقتی در شرایط نامساعد مالی قرار داشت هم قبول نکرد برای کاندیداهای مجلس یا ریاست جمهوری تبلیغ کند.
او به زبان تندش مشهور شد. سال ۲۰۱۸ وقتی از قهرمانی رقابت‌های مستر المپیا پرتغال به ایران بازگشت، در پاسخ به خبرنگار «تسنیم» که در مورد هدیه چشمگیر این مسابقات سوال کرده بود گفت: «چهار هزار دلار دادند. چهار هزار دلار به نظر شما خیلی زیاد است؟ اگر بخواهم حق را حساب کنم، باید خیلی بیشتر از این‌ها گیرم می‌آمد. اما من می‌دانم که باید در کشور خودم دنبال حق بگردم، نه جای دیگری.»
اشاره‌اش به صورت غیرمستقیم هم به شایعاتی بود که در مورد احتمال مهاجرتش از ایران شنیده می‌شد، و هم به بدعهدی مدیران و مسوولین ورزش در قبال او.
مهم‌ترین واکنش کلامی که از هادی چوپان به جا مانده، به مهرماه سال ۱۴۰۰ و پس از بازگشت از رقابت‌های مستر المپیا آمریکا برمی‌گردد. او که به مقام سوم این مسابقات رسیده بود، در پاسخ به سوال خبرنگاری که از او در مورد «انتظاراتش از مسوولین ورزش کشور» سوال پرسید، گفت: «مسوولین برای من با این ستون پشت سرت هیچ فرقی ندارن، مسوولین اصلا عددی نیستند، من به عشق مردم تلاش می‌کنم.»
محق هم بود؛ سال ۱۳۹۸ به خبرگزاری «تسنیم» گفت که از گرفتن ویزا تا هزینه سفرهایش را هم خودش تقبل می‌کند. از سال ۱۳۹۵ هیچ هزینه‌ای از سوی وزارت ورزش، یا فدراسیون پرورش‌اندام برای هادی چوپان نشد. پس وقتی به بالاترین مقام جهان در این رشته ورزشی رسید و دو آمریکایی را پشت سرگذاشت و اول شد، قهرمانی‌اش را به همان مردم و به زنان کشورش تقدیم کرد؛ بدون خط گذاری و بدون مرز. برای تمام زنان ایران، در هرکجای جهان که هستند.
پیام یونسی‌پور
ایران‌وایر