حسین راغفر، اقتصاددان و استاد دانشگاه معتقد است سال ۱۴۰۲، سال انتخاب و سرنوشت برای نظام است و اگر بین منافع شهروندان و الیگارشی قدرت دست به انتخاب درست نزند با وضعیتی مشابه آنچه در پاییز ۱۴۰۱ از سر گذراند در ابعادی گسترده‌تر مواجه خواهد شد.
به گزارش سایت اقتصاد ۲۴، او تائید می کند که ورشکستگی و فروپاشی مالی و اقتصادی منجر به تشدید فروپاشی اجتماعی و به اعتراضات گسترده اجتماعی در سال جدید منجر می‌شود.
راغفر می گوید: نهاد اصلی قدرت و دولت باید یک جایی تصمیم بگیرد یا کنار مردم قرار می‌گیرد و یا الیگارشی قدرت و اگر تصمیم درست گرفته نشود باید منتظر اعتراض شدید اجتماعی از سوی طبقه کم‌برخوردار باشد. درواقع می‌توان گفت سال بسیار سختی پیش روست.
علی رضایی، عضو کمیسیون اقتصادی مجلس خامنه ای هم گفته: مردم با چه زبانی بگویند بسیار ناراضی و در فشار هستند وقتی نان را هم قسطی می‌خرند. صبر مردم حدی دارد و صبرشان در حال طاق شدن است.
فیاض زاهد، کارشناس داخلی هم در یک برنامه اینترنتی نوشته است: اون نیروی اجتماعی حامی نظام سیاسی که محرومین و مستضعفین هستند علیه نظام موجود به خیابان می‌آیند و عجیب‌تر اینه که ساختار سرکوبش می‌کنه، بی‌رحمانه!
نرگس محمدی، فعال حقوق بشر و زندانی سیاسی در پیامی که از زندان منتشر کرد، گفته است:” ما از حکومت عفو نمی‌خواهیم. “عفو رهبری” نمایشی برای فریب دولت‌های غربی است، از نظر ما جمهوری اسلامی باید پایان یابد.”
مبارزۀ قهرمانانۀ مردم و خصوصاً پیکار دلیرانۀ زنان، جوانان، فرهنگیان، بازنشستگان، کارگران و دانش‌آموزان کشور بر ضد حکومت ضدمردمی و استبدادی جمهوری اسلامی در سال ۱۴۰۱، در تاریخ مبارزات دهه‌های اخیر کشور ما از نظر گستره و تداوم حضور در صحنه‌های اعتراض‌ها بی‌سابقه بوده است و نشانی روشن از عزم معترضان و تزلزل جدی پایه‌های رژیم است که تنها بر سرکوب خشن و خونین شهروندان همچنان برقرار مانده و به حیات نکبت‌بارش ادامه می‌دهد.
اما آتش افروختهٔ جنبش “زن، زندگی، آزادی”، که با نام “مهسا امینی” رقم زده شد، همچنان در میهن‌مان شعله‌ور است و نشانی روشن از ورشکستگی نظری و ساختاری نظام سیاسی کشور است، نظامی که بیش از چهار دهه میهن و مردم ما را به سمت ورشکستگی اقتصادی-اجتماعی، فقر و محرومیت، فساد و ناهنجاری‌های اجتماعی و زیستی زیر سایهٔ تنها چیزی که می‌شناسسد و بلد است یعنی سرکوب خشن و خونین آزادی‌ها و حقوق دموکراتیک کشانده است. جنبشی که در شهریورماه ۱۴۰۱ آغاز شد نیازمند سازمان‌دهی، اتحاد عمل، و همبستگی همهٔ آزادی خواهان و معتقدان به برقراری استقلال و عدالت اجتماعی در ایران است. ما اعتقاد عمیق داریم که مبارزهٔ مردم به پیروزی نهایی دست می‌یابد و حکومت استبدادی حاکم دیر یا زود فرومی‌پاشد و راه برای استقرار حکومتی ملی و دموکراتیک گشوده خواهد شد. باید همه تلاش‌ها و امکانات را متوجه تسریع این روند کرد.