روزنامه شرق در گزارشی به گوشه ای از آمار فاجعه‌بار آموزش و پرورش در جمهوری اسلامی اشاره کرد و نوشت: یک ماه پس از آغاز سال تحصیلی جدید حدود ۲۰۰هزار معلم و دبیر کم داریم ؛ ۲۳هزار کلاس اساساً بدون معلم است؛ ۵۰هزار معلم ورزش نداریم و حدود ۷میلیون دانش‌آموز از معلم در رشته‌های مختلف محروم هستند؛ یک میلیون دانش‌آموز بازمانده از تحصیل داریم؛ جمعیت کودکان ۶ تا ۱۲ساله بازمانده از تحصیل نسبت به بازه زمانی ۱۳۹۴ تا ا ۱۴۰۱ حدود دو برابر شده و صدهزار کلاس فرسوده نیاز به نوسازی و بازسازی دارد.
آمار تازه از بازماندگی کودکان ایران از متوسطه دوم
در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۱، بیش از ۵۵۶ هزار نوجوان ایرانی – یا به تعبیر کنوانسیون حقوق کودکان، کودک- در سن ۱۵ تا ۱۷ سال از تحصیل بازماندند که بیش از ۲۹۵ هزار نفر آن‌ها پسر و بیش از ۲۶۱ هزار نفر هم دختر هستند؛ این تنها یکی از اعداد و ارقام تلخ گزارش تازه مرکز آمار ایران با عنوان «گزارش وضعیت اجتماعی و فرهنگی ایران بهار۱۴۰۲» است که البته سطر به سطر و صفحه به صفحه این گزارش پر از اعداد مشابه دیگر است.
به گزارش اعتماد، این اعداد کودکان ایرانی و آینده و روزگار آنهاست که به دلایل مختلف که اصلی‌ترین آن فقر و محرومیت است، کلاس درس خود را با خیابان، بازار و کار در کودکی عوض می‌کنند. در کنار این آمار محرومیت از تحصیل، فرآیند این محرومیت از تحصیل و تاثیر آن بر آینده بخش وسیعی از جامعه حایز اهمیت فراوان است؛ به عبارتی ساده بررسی سرانگشتی این گزارش به ما می‌گوید که مقطع به مقطع تعداد و درصد کودکانی که از تحصیل باز می‌مانند، بیشتر می‌شود و در کنار آن هم امکانات در مدارس و مناطق محروم‌تر کاهش می‌یابد که نخستین نتیجه آن در رتبه‌های کنکور و بعد آمار جرم و جنایت و بعد مولفه‌های رفاه و کیفیت زندگی خود را بروز می‌دهد.