کیانوش سنجری، روزنامه‌نگار و فعال سیاسی، در اعتراض به «بازداشت‌ها» در ایران خودکشی کرد

By | ۱۴۰۳-۰۸-۲۳

کیانوش سنجری، روزنامه‌نگار و فعال سیاسی، در اعتراض به احضارها و بازداشت‌های متعدد خود و فعالان سیاسی خودکشی کرد.

یکی از بستگان آقای سنجری شامگاه چهارشنبه ۲۳ آبان در گفت‌وگو با رادیو فردا این خبر را تأیید کرد و شماری از فعالان مدنی و سیاسی نیز آن را بازتاب داده‌اند.

آقای سنجری از سال ۱۳۹۵ که برای رسیدگی به مادر سالخورده‌اش از خارج به تهران بازگشته، بارها از سوی نهادهای امنیتی و اطلاعاتی جمهوری اسلامی احضار و بازداشت شده بود.

این روزنامه‌نگار ساعاتی پیش از خودکشی، با انتشار پیام‌هایی در شبکه ایکس، تصمیم به پایان دادن به زندگی خود در اعتراض به بازداشت‌ها را اعلام کرده بود.

آقای سنجری بامداد چهارشنبه تصریح کرده بود که اگر تا ساعت هفت امروز «فاطمه سپهری، نسرین شاکرمی، توماج صالحی و آرشام رضایی از زندان آزاد نشوند و خبر آزادی‌شان در سایت خبری قوه قضاییه منتشر نشود، من در اعتراض به دیکتاتوری خامنه‌ای و شرکایش به زندگی‌ام پایان خواهم داد».

او در یکی از این پیام‌ها تأکید کرده بود: «هیچ‌کس نباید به خاطر بیان عقایدش زندانی شود. اعتراض حق هر شهروند ایرانی‌ست. زندگی من پس از این توئیت به پایان خواهد رسید اما فراموش نکنیم که ما برای عشق به زندگی جان داده و می‌دهیم، و نه مرگ. آرزومندم روزی ایرانیان بیدار و بر بردگی چیره شوند».

او در پیام دیگری گفته بود: «زندگی یک وطن بهم بدهکاره که توش فقط به زندگی فکر کنم نه به وطن» و در پیامی دیگر نیز نوشته بود: «آرزومندم روزی ایرانیان بیدار و بر بردگی چیره شوند.»

برخی فعالان سیاسی و اجتماعی با انتشار پیام‌هایی در شبکه‌های اجتماعی، خودکشی این فعال رسانه‌ای و سیاسی را تأیید کردند.

کیانوش سنجری متولد سال ۱۳۶۱ در تهران بود. او در سنین بسیار جوانی به فعالیت‌های دانشجویی روی آورد و پس از چند بار بازداشت در ایران، به خارج از کشور مهاجرت کرد. آقای سنجری ابتدا در دهه هشتاد به نروژ رفت و پس از چندی راهی آمریکا شد.

او در دوره اقامت خود در آمریکا برای مدتی به عنوان خبرنگار با شبکه تلویزیونی صدای آمریکا همکاری کرد اما در سال ۱۳۹۵ برای رسیدگی به مادر سالخورده‌اش به تهران بازگشت و بار دیگر بازداشت و به حبس محکوم شد و پس از تحمل سه سال از دوره محکومیت خود، آزاد شد.

این روزنامه‌نگار پس از آزادی در مردادماه سال ۱۴۰۰ فاش کرد که مقام‌های قضایی و امنیتی، او را علاوه بر حکم زندان، به صورت اجباری در تیمارستان بستری کرده و «۹ بار بیهوش کردن و درمان اجباری با شوک الکتریکی در تیمارستان» را تحمل کرد.

او همچنین گفته بود در حالی که برای مراقبت از مادر سالخورده‌اش به ایران بازگشته بود، مدت‌ها در بازداشتگاه ۲۰۹ زندان اوین متعلق به وزارت اطلاعات تحت بازجویی بود، دادگاه انقلاب «در سه دقیقه» برایش حکم ۱۱ سال زندان صادر کرد و پس از تحمل سه سال حبس آزاد شد.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *