گره گاه سناریوی گرفتاری های حکومت ذلیل اسلامی چنین است: از زمانی که دولت امریکا به دستور ترامپ از برجام خارج شده حکومت اسلامی، مانند فرزندی یتیم شده، مدام به دنبال اثبات این توهم است که یتیم نیست، و دائماً در حال التماس است که کسی پیدا شود و با کشیدن دستی بر سرش او را از یتیمی در آورد. به این نمایش پر هنرپیشه بنگرید:
– دولت امریکا مرتباً حلقهء تحریم ها را تنگ‌تر می‌کند و، با نگه داشتن ابروار سایهء جنگ بر سر حکومت اسلامی، در پی آن است که حداقل بخشی از حکومت را، که کمتر محافطه کار است، به پای میز مذاکره بکشاند.
– اتحادیهء اروپا، با نادیده گرفتن مکرر نقض حقوق بشر تو سط حکومت، مانند دهه های گذشته دست بالا زده و از حکومت اسلامی، تا حدودی که منافع خودش هم تامین بشود، جانب داری می‌کند.
– «رهبر دلخوش شیعیان جهان!» اعلام می‌کند که ما خواهان جنگ نیستیم اما از آن بدمان هم نمی آید!
– و ظریف، سخنگوی بیت رهبر در مسایل خارجی، که با تصویب برجام «امیر کبیر ایران» خوانده شد، با فراموش کردن اینکه همین چند سال پیش با «کری»، وزیر امور خارجه امریکا، در خیابان‌های وین قدم می زد و با هم خوش و بش می‌کردند و دست می دادند، مسبب وضعیت امروز را امریکا معرفی می‌کند و از نقش خود و شرکایش در آفرینش این اوضاع بحرانی، که با نومیدی مفرط مردم همراه شده ، چشم می پوشد. او کبک وار سر در برف انکار کرده و صرفاً از نسل کشی امریکا علیه ایران سخن می راند و حملهء احتمالی امریکا به ایران را به حمله اسکندر و مغولان تشبیه می کند.
او و شرکایش غافلند از این که حکومت های ایران، از زمان هخامنشیان تا بعدهائی همچون زمان حمله مغولان، هرگاه در سال‌های آخر حکومت شان مردم را فراموش کرده و زندگی آنها را چنان سخت کرده اند که به عمق استیصال و نومیدی فرو غلتیده اند، بصورتی گریزناپذیر به مصائبی از این دست دچار گشته و نای مقاومت در برابر حملهء خارجی را نداشته اند.
بدینسان، تاریخ، بر اساس قوانین تردید ناپذیر خود، تکرار می شود اما حکومتیان و سخنگویان بیت رهبر از این واقعیت مکرر به راحتی می گذرند و می پندارند که تاریخ ایران فقط در محدودهء همین چهل دههء گذشته اتفاق افتاده است.
در چنین شرایط دلشکنی، تنها اپوزیسیون سکولار و دموکرات می تواند، با در نظر گرفتن جایگاه خود در بین مردم، و همراه با دادن آگاهی، و روشن نمودن مواضعی واقع گرایانه و کارآمد، در امیدوار کردن مردم ایران به آیندهء روشن بدون حکومت اسلامی، نقش اصلی را بازی کند؛ چرا که در برابر «حکومت اسلامی مستبد» هیج آلتراتیو دیگری جز یک تشکل گسترندهء سکولار (غیر مذهبی) و دموکرات (غیر استبدادی) که حامل مژدهء فردائی بدون جنگ و سرشار از آزادی و آبادی باشد وجود ندارد.
۳۱ اردیبهشت ۱۳۹۸ – ۲۱ می ۲۰۱۹
خبرگزاری حزب سکولار دموکرات ایرانیان