«حال زار “پیروز”، حال نزار ایران و ایرانی هم است. دلار 60 هزار تومن شده. دانش آموزان قمی هنوز هم مسموم میشوند . غارتها ادامه دارد و حکومت در فکر بر پا کردن اینترنت ملی با هدف مقابله با شهروندان است. مقنعه سیاه برای کارکنان داروخانه ها دغدغه حاکمان شده. ولی فقیه میگوید از پیشرفتها بنویسید، این در حالی است که ناامیدی و بی آیندگی کشور رو تسخیر کرده.
اگر علی حاتمی زنده بود چه ملات پرپیمونی برای حاجی واشنگتن دومش داشت:” مملکت رو تعطیل کنید، دارالایتام دایر کنید درست‌تره. مردم نان شب ندارند، شراب از فرانسه می‌آید. قحطی‌ست. دوا نیست. مرض بی‌داد میکند. نفوس، حق‌النفس می‌دهند. باران رحمت، از دولتی سر قبلهٔ عالم است و سیل و زلزله از معصیت مردم. میرغضب بیشتر داریم تا سلمانی. سر بریدن، از ختنه سهل‌تر. چشم‌ها خمار از تراخم است، چهره‌ها تکیده از تریاک…”
حکومت به بن بست رسیده. هیچ راه حلی ندارد مگر اینکه به تغییرات بنیادین تن دهد. این را در توان و ظرفیت حاکمان فعلی نمی بینم. رهبر جمهوری اسلامی مثل شاه سلطان حسین صفوی است. لشکر بیگانه پشت دورازه های شهر بود، دلخوش به نذری و تکیه و هیات و …بود. چند روز پیش خواست تیکه بیاندازد به امضا کنندگان نامه معروف نود امضایی که در سال شصت و نه در نقدی محترمانه به رئیس جمهور وقت، هاشمی رفسنجانی نوشتند این راه که میروید به سراب آباد است، راه فروپاشی است. امضا کنندگان نامه عمدتا نیروهای ملی و ملی مذهبی بودند. پاسخ حاکمیت به آن نامه، زندان و بازجویی و برنامه اعترافهای تلویزیونی بود.
حالا سی و دو سال از آن نامه گذشته. شاه سلطان حسین به روز شده، به جای اینکه نگاه کند این مسیر فروپاشی با سرعت طی شده، دارد به نویسندگان نامه دیروز و هشدار دهندگان وضعیت امروز تیکه پرانی میکند که فروپاشی کجا بود؟ همه در وهم هستید. حال اینکه حاکمانی در وهم هستند که حال ایران ما را مثل پیروز کرده اند؛ نزار و بیمار. این مسیری که جمهوری اسلامی میرود، بنا بر سنت های تاریخ، انتهایش فروپاشی است فقط مساله این است این سیل فروپاشی به ایران ما نخورد. به عبارتی نظام ها رفتنی اند اما مهم ایران است که بماند.»