بسیار با خودم کلنجار رفتم که در مورد بدعت خطرناک سازمان ثبت کشور در مورد سند مالکیت جزایر سه گانه در خلیج فارس حرف نزنم و چیزی ننویسم ولی باز نمی توانم چیزی نگویم. از خدا میخواهم که به هر طریق ممکن کاری کند که بتوانم ساکت باشم. چون می دانم در این زمان سکوت و انزوا بزرگترین داروی شفا بخش ما است.
در به اصطلاح سند مالکیت نوشته است ” سند بر اساس مصوبه هیات وزیران”. من نمی دانم این فکر مشعشع به ذهن کدام انسان محترمی خطور کرده است و چرا به ذهن انسانهای قبل از ما نرسیده است.
اما اشکال این کار چیست؟
اول: کسی که این پیشنهاد را کرده است تفاوت بین مالکیت و حاکمیت را نمی دانسته است. به عبارت دیگر حاکمیت را سلب و مالکیت را جایگزین آن نموده است. در حالیکه مالکیت مرتبه پایین تری از حاکمیت است. مالکیت در دل حاکمیت است ولی حاکمیت در مالکیت جا نمی گیرد.
آقای هیات وزیران حاکمیت ایران بر جزایر سه گانه را با دست خود و با اعتراف خود خدشه دار کرده و آن را تضعیف نموده است.
دوم: تفاوت این دو چیست؟
– مالکیت قابل سلب است ولی حاکمیت نه.
– دولتی می تواند در هر جایی مالکیت داشته باشد ولی الزاما حاکمیت ندارد. مثال اسکله الامیه عراق در آبهای سرزمینی ایران که مالکیت از آن عراق است ولی مشمول حاکمیت عراق نیست.
– حاکمیت پیامدهای حقوقی دارد که مالکیت ندارد. وقتی شما می گویید من مالک اینجا هستم و سند صادر می کنید آنوقت تکلیف آبهای سرزمینی جزایر می شود؟ چرا کاری در رابطه با حاکمیت این سرزمین و ملت ایران می کنید ولی از کارشناسان و فرزندان این کشور حتی یک سوال نمی پرسید؟
– مالکیت قابل انتقال به غیر است ولی حاکمیت نه.
– مالکیت ذیل حقوق خصوصی و تجاری است ولی حاکمیت نه.
– و…..
سوم: چه عاملی باعث شده است که دولت ما چنین اقدامی بکند؟ آیا بر حاکمیت ایران بر این جزایر شک دارد؟ چرا باید تمامیت ارضی کشور موضوع اقدامات تبلیغاتی و غیر کارشناسی شود؟
چهارم: این اقدام تحریک آمیز است و در آستانه برقراری روابط کامل دیپلماتیک با امارات مشکوک بنظر می رسد.
سخن بسیار است که به همین حد اکتفا می کنم.
دولت باید در اسرع وقت این عمل را تکذیب کند و عامل این اقدام را هم مجازات نماید.